Don’t cry because it’s over ..

Hoe vertel je over een reis van 13 maanden, hoe maak je een fotoboek van 13.000 foto’s en hoe geef je alles wat je in je hoofd hebt een plek?

We zijn het gewone leven weer ingeraasd en dat voelt heel vertrouwd, maar in mijn achterhoofd blijft er iets roepen. De reis ligt nog vers in ons geheugen en komt (gelukkig!) nog vaak naar voren.

Als ik in de auto zit denk ik ineens dat ik in de bijboot vaar met de buitenboordmotor in mijn hand.
Fien is fan van het liedje ‘Live life’ van het junior songfestivel ‘omdat dat zo mooi bij de reis past’. Ik lees nog veel vertrekkerskost; verhalen van verre zeilreizen. We maken fotoboeken (maar hoe kies je uit zo veel foto’s?) en kiezen mooie foto’s uit om op canvas te drukken. Ik maak dingen met de schelpen die we verzameld hebben. En ik ben gevraagd om een presentatie te geven over de reis als onderdeel van een training leiderschap.

Soms ben ik heel blij terug te zijn en soms voel ik me wat verloren. Vandaag las ik een blog Ruth en Mark, ze hebben jarenlang gezeild op hun boot de Thalassa II en ondanks dat ze zich aan wal prima vermaken hebben ze ‘vertrekkersbloed’ gekregen. Ruth had ergens een mooie spreuk gelezen; don’t cry because it’s over, smile because it happened! En dat zullen we doen.

Ik wil terug!!

De regen komt met bakken uit de lucht. De wekker ging extra vroeg zodat ik op tijd op kantoor ben om een lange dag te maken.
Fien komt ook vroeg uit haar bed om de discussie van gisteren (ik wil niet naar school en al helemaal niet naar de bso) nog eens over te doen. We eindigen in een lange knuffel zittend op de keukenvloer. We moeten er even doorheen zeg ik tegen haar, we moeten wennen. Ik beloof haar op tijd te komen halen vanmiddag.
Op kantoor is er geen tijd om te wennen er liggen deadlines en bergen werk. Mathieu belt me dat Max een ongeluk heeft gehad op weg naar school, zijn nagel ligt er half af. De hele dag schrijf ik achter de pc, mijn lijf moet weer wennen aan deze houding. Maar ik geniet er ook wel van, mijn tanden ergens inzetten.

Ik haal de kids op. Alles is nat. Fien is vandaag vier keer kletsnat geregend. Ik prop hun fietsen achterin en door de slagregen gaan we naar huis. Als ik sta te koken belt Mathieu, die haal ik ook maar even op van het station, ook zijn fiets beland achterin.

Met een grote grijns kijken we elkaar aan. Welkom terug in nederland! Wat is het weer toch bepalend voor de stemming. Maar wij hebben wat reserves opgebouwd en genieten van de zon in onze herinneringen, daar kunnen we elk moment naar terug. En ondertussen wennen we, ook aan de nederlandse herfst.

Van zeilmeisje naar …

… Hockeymeisje!

Fien heeft vier jaar op de wachtlijst gestaan en kon nu in de zondagcompetitie starten.
Spannend vond ze het wel. Met allemaal geleende spullen begon ze woesdag met de eerste training. Vrijdag de tweede (!) training en zondag haar eerste wedstrijd. Ze vind het leuk, heeft een klik met haar team en wil nu zelfs een rokje aan (maar dan wel alleen het hockeyrokje dat eigenlijk een broek is).

Wat een stoere hockeymeid!

Weer aan het werk

Zo de eerste week zit erop, de eerste vijf dagen school en werk.
De kids hadden er zin, ze zijn de hele week voor de wekker wakker. Het lukte dus zowaar om op tijd te zijn om maandag het nieuwe schooljaar in te springen.

Fien is snel weer helemaal geland, Max heeft nog iets meer problemen om zich weer helemaal senang te voelen. Het is ook wel veel, de bovenbouw, nieuwe klas, nieuwe juf. Rustig aan maar.

Niet alles ging even soepel; ik stond een uur te vroeg op het schoolplein woensdag, shit de hockeytraining is toch vandaag (eh zelfs over een paar uur en we zijn nog beide aan het werk) en opa en oma zijn ook al weer ingeschakeld. Some things never change…

Is er dan niets veranderd? Schieten we zo weer in de oude routine? Ja deels wel het is ook na een jaar nog heel vertrouwd. En nee, in ons hoofd draait nog de film van alles wat we gezien en meegemaakt hebben. Soms lijkt het gisteren, soms een maand geleden. Ook bij ons moet het nog landen geloof ik.

En zaterdag lekker gespeels en geknuffeld met onze lieve Pelushe!

Start van ons vorige leven

Vandaag is alles weer gestart: school en werk. Vroeg op, opschieten en op tijd op het schoolplein zijn. Gelukkig gelukt. Met zin maar zenuwachtig fietsten de kids naar school. Nadat ze de directeur een mooie conch schelp gegeven hebben springen ze samen met alle andere kids letterlijk via een trampoline het schooljaar in. Leuk hoor!

Mathieu en ik hebben ook onze eerste werkdag. Mathieu praat met de mensen op twee verdiepungen bij, ik ben met drie collega’s sneller klaar. Aan het werk, er ligt werk voor me en in spring er meteen weer in. Mijn collega zegt halverwege de middag dat ik niet veel verandert ben. Ze hadden zich geloof ik zorgen gemaakt over wie of wat ze terug zouden krijgen.

‘s Avonds kletsen we weer volop aan tafel, voor het eerst sinds tijden hebben we alle vier los van elkaar allemaal dingen beleefd. De kids vinden school leuk en missen de juf van vorig jaar niet haha!

Het spits is eraf! Nu mijn schoonvader bellen of hij woensdag de kids kan halen want mijn agenda zit vol. Ik kan me herinneren, in een grijs ver verleden, dat wij rustig een maand ongestoord op een boot zaten… Ik denk er nog vaak aan terwijl ik ook weer geniet van dit leven. Morgen weer?

Huilende kinderen en agenda stress

Langzaam, langzaam landen we steeds meer. Een onbestemd gevoel hebben we nog steeds alle vier. Als we bezig zijn met muren verven, dozen uitpakken of bij vrienden of familie zijn is het gevoel op de achtergrond. Maar als we rustig in bed liggen slaat het toe. Max en Fien hebben allebei een fikse huilbui gehad. Ze zeggen dat ze niet verdrietig zijn, wat er is kunnen ze niet zeggen. Maar ik begrijp ze goed.
Ondanks dat ze heel blij zijn om weer thuis te zijn moeten ze ook echt schakelen en wennen, net als wij. Het is een gevoel heel diep en ver weg dat ons soms nog even uit balans brengt.

Vandaag een mooi voorbeeld; de agenda. Hebben we een jaar lang niet gebruikt. We planden maar een dag vooruit, alleen eten inslaan en tanken waren items die een lange blik vereisten. Planning van de reis deden we op een los blaadje.
Maar nu proberen we wat afspraken te maken en lopen weer hard tegen de tucht van de agenda op. Gelukkig hebben we weer allebei een werkende telefoon zetten we snel alles op een rijtje. Maar dit is wat het is, ook dat deel van ons leven onderweg is voorbij denk ik. En toch willen we het niet, we willen dat gevoel van vrijheid, een brede horizon en een open achterdeur vasthouden. Maar hoe weten we nog niet.

Pff dit klinkt heftiger dan de bedoeling was. Enige wat ik wil zeggen is dat ‘vertrekken’ lastig is, maar ‘thuiskomen’ ook. Onze lijven zijn er, de rest zal snel volgen!

Tafelen met familie

Heerlijk genieten van Toms (Mathieu’s vader) kookkunsten rond de tafel in de tuin. Het giet, maar droog onder het zonnedek. De kids rennen rondjes door het huis.

Wennen aan nederland

Een paar dagen zijn we nu terug. De kids hebben weer door de straat gefietst en bij vriendjes gespeeld, we praten bij met buren, zoeken vrienden en familie op. Bijpraten op mijn werk, boodschappen doen, alles is heel vertrouwd. Toch voelt mijn hoofd nog watterig en lijkt het alsof ik al die vertrouwde dingen door een rare bril zie.

En na een ochtend vroeg bij het immigratiekantoor van de gemeente wonen we weer ook in Den Haag.

Veel hebben we nog niet uitgepakt. We hebben eigenlijk alleen nog maar wat keukenspullen en de bedden van zolder gehaald, de rest van de spullen staart ons aan. We hebben geen behoefte om meteen alle spullen boel naar beneden te halen. Het huis is nu leeg, ristig en licht. We missen de dingen ook niet. Ondanks de enorme opruimacties voordat we weggingen, zien we nu nog veel dat eigenlijk wel weg kan. We hebben het een jaar niet gemist. Daarbij hebben we behoefte aan geld dus alles wat we op marktplaats verlopen is mooi meegenomen haha.

We pakken de kinderkamers aan. Bij Ikea kopen we in de koopjeshoek een nieuwe hoogslaper voor Fien. Ze wil wit met blauwe muren. Die zijn na zes jaar wel aan een schilderbeurt toe, dus ik sta in mijn oude kloffie te schilderen. Max wil het oude bed van Fien maar dan wel blauw, dus ook nog een schilderklus. Mathieu probeert onze vaste telefoon weer aan de praat te krijgen maar dat lukt niet, alleen mijn I phone doet het nog. We krijgen de oude mac van Eline dus we hebben wel weer een goede computer gelukkig.

Eigenlijk doen we hetzelfde als onderweg; klussen, langs immigratiekantoren en socializen haha!

Thuis!!

We zijn weer thuis! Na 400 dagen ligt de boot weer in haar eigen box en zijn wij weer in onze eigen casa in Den Haag.

Gisternacht sliepen we aan de steiger bij de Volkaraksluis waar ook de Sushi naast ons was komen liggen. De kids hebben ‘s ochtend heel veel bramen geplukt en Anne en ik maakten er snel nog een clavouti van met het laatste pakje langhoudbare slagroom. De laatste sluis, het geduld van Max en Fien werd op de proef gesteld, daarachter lag Numandorp! met name Max had het er moeilijk mee; waarom gaan we nu niet meteen? Toen we ‘eindelijk’ door de sluis gingen waren ze best hyper. Mathieu stal de show door in de drukke sluis nog even in de mast te klimmen om de antenne er weer op te zetten (anders konden we niet onder de brug door). We hesen meteen de vlaggenlijn met de vlaggetjes van alle landen die we bezocht hebben. En toen gingen de sluisdeuren open, daar aan de overkant staan onze familie en vrienden te wachten, volle kracht vooruit! Ik hou de kids nog een stevig vast en bedank ze voor een geweldig jaar want ik weet dat we hierna alle kanten op zullen vliegen.

Om 13.30 werden we door hard zwaaiende mensen de haven binnen gezwaaid. Alsof we gisteren vertrokken waren draait Mathieu onze box in terwijl er zoveel door mijn kop ging. In seconden lagen we vast en stonden we onze familie en vrienden uitgebreid te omhelzen, wat fijn om ze allemaal weer te zien en vast te kunnen houden.

Het was lekker weer en we hebben champagne gedronken in de speeltuin van de haven. We hebben het gehaald we zijn blij dat we heelhuids thuis zijn maar een deel van me is er nog niet en wil er geloof ik ook nog niet zijn. Ons project, dit avontuur en de reis zijn voorbij (althans voorlopig). En wat hebben we genoten, van elkaar en alles wat we gezien en gedaan hebben.

Max en Fien gaan een nachtje logeren bij Eline in Amsterdam, wij gaan de boot leeghalen. Alle tassen die ik kan vinden gebruik ik om spullen in te pakken.

We vallen met onze neus in de kruidenboter en pakken de jaarlijkse bbq van de marina mee. Heel gezellig met hele goede live muziek.

Vanochtend regent het gelukkig, dat maakt het vertrek een stuk makkelijker! De auto laden we zo vol mogelijk en rijden naar huis. Alles is zo bekend dat het lijkt alsof we niet weggeweest zijn, er is weinig veranderd maar onze hoofden zitten vol met de ervaringen van het afgelopen jaar.

En dan zijn we thuis! Er hangen vlaggen in de tuin en een grrot bord met welkom op de deur, de buren zijn blij ons weer te zien! Bloemen op de tafel en champagne in de koelkast. Het huis ziet er goed uit en langzaam lopen we er doorheen. Waar hebben we die ruimte ook alweer voor nodig? De rest van de dag neem ik weer van alles in gebruik alsof ik niet ben weggeweest, terwijl ik me overal over verbaas; warm water uit de kraan, wc doorspoelen met een druk op de knop, een wasmachine voor mij alleen…. Tussen het uitpakken en in elkaar zetten van de bedden praten we een beetje bij met de buren, er is zoveel te vertellen.

‘sAvonds komen Eline en de kids thuis. De kids rennen door het huis en zitten op zolder om al het speelgoed te bekijken dat ze zo lang niet hebben gezien, ze superblij dat ze er weer zijn. We eten aan een echte tafel met aardewerk servies, ze gaan in bad en liggen nu lekker te slapen. Alsof we niet zijn weggeweest, maar niets is minder waar!