Gisteren was de eerste dag na de eerste kuur dat alles weer normaal doorging; de kids gaan gewoon naar school en Mathieu aan het werk. Omdat ik me nog niet echt lekker voelde en Mathieu vroeg weg moest naar Brussel, fietsten de kids met de buren mee naar school. Ik stond bij de deur toen een buurjongen aan Max vroeg waarom dat was. ‘Omdat mama kanker heeft en papa naar Brussel moet’. Doodgewoon… Ik stond achter de deur en wist even niet of ik moest lachen of huilen… Max is inmiddels gewend aan de situatie. Fien heeft nog wat meer tijd nodig en ze maakt zich zorgen om me. Zij draaide zich nog even om voordat ze wegfietsten. ‘ Mam ga maar niet stofzuigen he?, Doe maar rustig aan’.
De dagen daarvoor waren erg wisselvallig. Ik voelde me soms goed en soms klote en altijd wel erg moe. Maar over het algemeen was het minder zwaar dan waar ik me op voorbereid had. De dag na de chemo kreeg ik een injectie (a raison van 1100 euri) om de aanmaak van witte bloedcellen te stimuleren. Ik was gewaarschuwd dat ik daar ook wat last van kon krijgen. Ik had de dagen daarna inderdaad wat last van mijn ribben en kaken, een teken dat mijn botten hard aan het werk zijn om witte bloedcellen aan te maken zodat mijn afweer zo snel mogelijk weer op pijl komt. Het is nog lastig om mijn energiehuishouding te peilen. Even stofzuigen of wat mensen op bezoek en ik ben sneller dan ik verwacht gesloopt.
Als iedereen het huis uit is merk ik dat ook wat moet doen aan mijn emotionele toestand. Nu het ‘gewone’ leven weer begint, komen de muren al snel op me af. Wordt dit mijn leven de komende maanden? Het weer helpt niet mee en ik wordt even ernstig depri. Mijn vader verzekert me dat ik om een gegeven moment blij ben dat ik af en toe alleen ben, maar nu voelt dat nog niet zo. Ik voel me vreselijk aan de kant gezet. Wat staat me de komende tijd te wachten, zal ik erin kunnen berusten en het echt over me heen kunnen laten komen? Tot nu toe heb ik dat heel dapper gezegd, maar pas nu ervaar ik wat dat gaat betekenen. Pas na die eerste chemo heb ik aan mijn lijf gemerkt hoe het voelt om borstkanker te hebben (of althans om ervoor behandeld te worden). Daarvoor waren het slechts woorden en woorden hebben soms de rare gewoonte om niet geheel door te dringen.
Vandaag voel ik me voor het eerst echt OK. Ik ga op stap, weer even lekker weg met de auto. Eigenlijk moet ik naar het ziekenhuis, maar eerst ga ik wol kopen. Ik heb besloten kleine stapjes te nemen , een dag per keer. Vandaag begin ik met het maken van een lekkere warme sjaal voor mezelf.
En voorlopig ben ik heel blij met bezoek hoor, kom lekker langs!
Meisje, ik wou dat ik even op een fiets kon stappen en langs kon komen!!! Kan me indenken dat dit enorm aanpassen is. Een andere realiteit dan wat je normale leven is geweest en hoe je ‘t wil hebben. Maar na deze grote “hiccup” komt vast alles weer zoals het zijn moet, en sjees je straks weer rond als normaal voor jou. Sterkte – hopelijk komen veel vrienden even langs! En leuk van die sjaal (voor mijn Hollands moet ‘t toch nog steeds shawl zijn, moet wennen aan die gekke spelling van woorden: “kado”???) Hoorde dat het goot, dus gezellig om dan te breien. Kis van ons allemaal.
Beste Roos, ik las zojuist je weblog. Wat een schrik voor jou, voor jullie allemaal. Heel veel sterkte de komende tijd en blijf vertrouwen op je lichaam, je eigen kracht. Lieve groet, Mariette Hooij
Xxxxxxxxxxxx
Zo da’s heftig zeg. Wel goed dat je het allemaal opschrijft en ja zoals kinderen kunnen zijn, lekker recht voor zijn raap. Super van je dat je grenzen kent en die kleine stapjes ook echt neemt, heel belangrijk. Het is idd weer om een sjaal te breien, hij is al bijna af zeker?? of maak je een hele lange en dan nog eentje voor Fien, sjaals zijn helemaal hip! Het is zeker jammer dat je zover weg woont, je zult het met onze reacties moeten doen voorlopig, we komen zeker langs maar dat heeft nog even tijd nodig.
De groetjes en hou je haaks, liefs vanuit Den-Helder.
Love you
Hoi lieve Roos – we denken dagelijks aan je. Breien is altijd een goede actie, en misschien gewoon lekker hangen voor de TV. Er zijn wel hele leuke series tegenwoordig — ik kan een paar aanraden die ik erg leuk vond. Hou je taai! Veel liefs uit Hawaii…
Hé lieve roos,
zoals je zelf al zegt: rustig aan dan breekt het lijntje niet. Ik vraag me vaak af wie die spreekwoorden bedacht heeft………hoe ouder je wordt hoe duidelijker het wordt dat de inhoud van zo’n spreuk veel meer lading dekt dan je ooit kan vermoeden als je het zo gedachteloos uitspreekt.
Wat vooral belangrijk is: doe waar jij je goed bij voelt, grote stappen, kleine stappen, geen stappen, stapje terug. Alles is eigenlijk goed.
Ik hoop dat je achter de deur besloten hebt maar te lachen. Want moet je je eens voorstellen dat wij als volwassenen zo iets zo ladingloos zouden zeggen. Zou toch eigenlijk geweldig zijn? Het praten over kanker is in onze maatschappij toch nog steeds zo beladen lijkt het wel, heerlijk dat kinderen er zo makkelijk over kunnen praten. Alsof ze het over een broodje kopen bij de bakker hebben.
En lieve Fien met haar stofzuigen. Geef ze straks maar een dikke knuffel namens ons ook.
heel veel liefs
Hoi Roos,
kan me best voorstellen dat het raar voelt om ineens “alleen” thuis te zitten. Zeker naar het jaar samen op de boot is dit dan echt heeeeel stil. Probeer in de ochtend de rustmomenten echt te nemen om genoeg power voor de kids te hebben als deze thuis zijn. Ik vind je heel dapper en hoop dat je lichaam snel weer kracht opbouwt.
De groetjes vannuit de Woude, Jasmin
Hoi Roos en Mathieu,
Ik wens jullie veel kracht, wijsheid, liefde en uiteindelijk weer gezondheid toe. Dit is wel een erg koude thuiskomst na zo’n mooi warm jaar….
Ha die Roos
Ik kan me heel goed voorstellen hoe dat moet voelen…
Het is nu ” eggie”, en komt het allemaal heel dichtbij, maar hoe goed
Ik het me ook kan voorstellen, ik zal nooit kunnen voelen, hoe jij je nu voelt! Top dat je op je goede dagen, erop uit trekt en dingen gaat ondernemen, dat geeft weer positieve energie, hoop ik!
M’n moederhart breekt, bij het lezen van wat fien zegt.
En dat het voor jouw zo zwaar moet zijn om dan sterk te blijven…
We denken aan je,
Dikke kus voor jouw en mattieu, fien en max
Jaap, yvon, daan en sjors
Lieve Roos,
Wij konden jullie blog nooit openen vanuit Kazachstan, tot mijn verrassing lukte het nu eindelijk een keer en dan lees ik dit!
Wat vervelend! We zitten dan wel ver weg, maar leven met je mee en wensen je heel veel kracht om door de chemo’s en de mindere dagen te komen. Een knuffel en dikke kus van ons allemaal, ook voor Mathieu en de kids, Suzanne
ha roos,
Wat schrokken wij bij het lezen van jullie blog! heel veel sterkte gewenst van ons in deze zware tijd. we denken aan jullie.
Timo, Else, Luca en Alicia