Mfransen/ March 12, 2013/ Mathroos, Rondje Atlantic 2012-2013/ 3 comments

Het zijn korte stukjes die we varen. Het volgende eiland zien we vaak al liggen, alleen er komen is soms nog niet zo  makkelijk.Zo is de oversteek van Grenada naar Carriacou officieel maar 30 mijl. Gelukkig vertrokken we op tijd want we deden er de hele dag en ruim 60 mijl over.

Ze noemen de onderste eilanden van de carieb ook wel de windwaartse eilanden, ze liggen in de wind. Ze zijn dus niet makkelijk te bezeilen, zeg maar ongeveer recht tegen de wind in. We moeten dus kruisend naar het volgende eiland en dat duurt veel langer. Gelukkig laten we net voor het echt donker wordt ons anker in Tyrrelbay, Carriacou vallen. De volgende ochtend zien we pas echt waar we zijn, wederom een mooie, beschutte baai met helder water en kleine gekleurde huisjes langs de kant. We bezoeken de Jan van Gent die daar op de kant staat en geven hen de rest van onze antifouling-verf. Terwijl Chris hard verder klust aan de boot gaan wij met June een de kids met de bus naar Paradise beach… en die was behoorlijk paradijselijk! We gaan met de bijboot door de mangrove, toch ook wel bijzonder, een  heel andere omgeving met donker water, veel groene bomen. En we bestellen mangrove oester van de eerste boot-boy die we tegenkomen. In Nederland hoorden we veel over de z.g. ‘boatboys’, die in kleine motorbootjes op ankerplaatsen rondvaren en van alles te koop aanbieden. Deze man wilde oesters gaan plukken voor ons. Het was niet goedkoop maar hij zag eruit alsof hij de business wel kon gebruiken en wij wilden die oesters wel eens proeven…ze waren heerlijk! En uiteindelijk kregen we meer dan twee keer zoveel als we gekocht hadden. We namen ze mee naar de BBQ op het balkon van het gehuurde huisje van de Jan van Gent, samen met de Rivers fles rumpunch van Grenada.
De volgende ochtend tanken we water, met al dat zwemmen en afspoelen gaat het water harder dan we gewend zijn, en kunnen we weg. Weer een eiland dat we achter ons laten, we hebben er maar een glimp van gezien. De  mensen zijn zo vriendelijk, de natuur zo mooi. Ik zou graag nog eens terugkomen en dan wekenlang per eiland de tijd hebben. Nou ja misschien over 25 jaar of zo.

Op weg naar het volgende eiland ankeren we bij Sandy Island, dat zagen we al vanaf Paradise beach liggen. Een schitterend witte reep strand met wat palmboompjes in een helder blauwe zee. We hoorden dat je hier heel mooi kunt snorkelen en dat klopt. We genieten van het superkleine maar oh zo mooie eiland en de onderwater wereld. We zien koraal en schitterende vissen, soms alleen en soms in groepen. We kunnen er weer een boel van onze poster met carbische vissenafstrepen. Max snorkelt mee, Fien vind het te eng om wat verder weg te moeten om iets te zien, jammer maar we kunnen haar niet dwingen.. Ze maakt een mooie stad op het strand en stukken oud koraal. Als we langs het strand lopen denk ik; dit droomde ik als ik aan de carieb dacht. Helaas wel het fototoestel vergeten!

We ankerden nog een nacht aan de westkust van Carriacou, anse La Roche. Mooie baai volgens de lonely Planet. Was ook zo, alleen in de nacht kwam er een lelijke swell (zeedeining) opzetten. Door de wind lagen we er dwars op, het schip wapperde van de ene naar de andere kant en deed ik geen oog dicht. Om zes uur zodra het licht was hebben we  het anker opgehaald en zijn we in 45 min naar Petit St Vincent gevaren. Een prive eiland  dat eigenlijk een groot resort is, maar je mag langs het strand lopen. Overal zagen we kleine zitjes voor de hotelgasten met een hangmat, luie stoelen, kannen met water, heel verleidelijk om daar lekker te gaan zitten. Maar helaas liep er, op een gepaste afstand en verdekt in de struiken, een bewaker met ons mee. Hij zei niets maar hield wel even een oogje in het zeil. Wie weet we er allemaal op dit supereiland logeren dachten we. ‘s Avonds hebben we in de bar onze eerste sundowner gedronken, zittend met aan cocktail de zon achter je boot in de zee zien zakken. Bij het tweede drankje ging het mis; Max kreeg mijn mango daquiry, ik zijn fruit smoothy. Pas toen Max halverwege de daquiry was proefde ik hem en kwam erachter dat hij een flink scheut alcohol at te drinken. Hij had er geen last van, lekker geslapen… De ober was niet erg onder de indruk van zijn mix-up. Ze hebben hier vast geen grote anti-alcohol campagnes voor kids gehad.

Share this Post

3 Comments

  1. Wat heerlijk! Inderdaad wel jammer dat je zo vlug langs die mooie eilanden gaat. Maar geniet er nog maar lekker van. Hier is de winter weer terug, koud en in het zuiden ook flink wat sneeuw, bah! Ik wil de lente en de zon. Liefs Steef en familiy

  2. Hoi Jeroen, grappig dat je reageert want ik liep je (dubbelganger) hier van de week al tegen het lijf. Maar als aanstichter van dit avontuur is er voor jou aan boord altijd een plekje beschikbaar;)

  3. Wat zijn er toch veel paradijzen in jullie vaargebied. Het zal toch niet gaan vervelen?! Het weer is hier bar en boos. Ten noorden van parijs zit een Nederlander al bijna 24 uur in een ingesneeuwde file. Half Europa kampt met sneeuw ellende.
    Donderdag ga ik voor een maand naar Kas/Tukije en kan dan even deze vrieskist vergeten.
    Hoop gauw weer wat fotos te zien, Hans

Leave a Reply to Stephanie Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*
*