Vanochtend was er weinig wind toen ik wakker werd en de wacht van Mathieu overnam. Hup de motor aan dacht ik na een paar minuten. Maar ja.. die ging niet aan. Toch maar Mathieu uit zijn bed gehaald om te sleutelen. Gelukkig zijn er wat hulplijnen bij de hand; Idris van de Dixbay, ze liggen nog steeds dichtbij en we kunnen met de marifoon praten. En Chris van de Jan van Gent die we via de SSB kunnen vragen om advies.
Uiteindelijk heeft Mathieu een groot deel van de ochtend in het motorruim gelegen en heeft hij de motor wel weer aan de praat gekregen. Maar we vertrouwden het niet helemaal en hebben na een tijdje de motor weer uitgezet omdat de wind weer opkwam. Eigenlijk was dat prima want de zee was zo mooi, we hebben genoten. Er was een hele langzame maar hele hoge deining. Echt bergen van zee die langzaam onder ons doorschoven. Als we in een dal zaten zagen we de horizon niet, als we op een top zaten hadden we mooi uitzicht. De zee was mooi blauw en glad, blij dat we dat nog gezien hebben. Nog een paar dolfijnen voorbij zien gaan, fantastisch.

Maar tegen de avond viel de wind echt weg en dobberden we weer. Ook laten de gribs (voorspellingen) zien dat er de komende dagen erg weinig wind zal zijn. En om nou over de laatste 213 mijl nog vier dagen te doen… Dus na overleg met onze ‘backoffice’ toch nog wat zaken gedaan en nu motoren we weer. We zullen zien hoe het gaat. De motor geeft me altijd een dubbel gevoel; het is een herrie aan boord en maakt je na een tijdje best suf van de geluid. Maar ik geloof dat ik het verkies boven dobberen, zeker zo dicht in het zicht van de haven.

Het schjijnt erg druk maar erg gezellig te zijn in Horta. Boten liggen er drie dubbel gestapeld maar de sfeer is er goed, allemaal mensen die blij zijn weer de bene te kunnen strekken en zich vermaken in de kroegn en disco’s. We maken met d ekids zo de laatste dagen ook alvast een wensenlijstje voor als we er zijn; wat eerst? IJs of patat? Ze hebben het echt verdiend, want ik vind dat ze zich geweldig hebben gedragen aan boord. En ondertussen ronden we school af. Schrijven en spelling zijn al af. Rekenen bijna en Fien heeft nog een lesje topo. Daarna nog de citotoetsen! Daar hebben ze echt ontzettend veel zin in, omdat ze makkelijk zijn zeggen ze.

Nou goed morgen horen jullie hoe het ons vergaan is deze nacht en hoeveel verder we dichterbij Horta gekomen zijn. Als het goed is zitten we dan onder de 200 mijl, een psychologische grens. Een tocht van honderdnogwat mijl doe je in een dag en nacht.