Ik lig weer voor mijn driewekelijkse immunotherapie in het ziekenhuis. Dat is altijd een moment dat ik denk aan het blog, waarom weet ik niet. Het is te lang geleden dat ik iets gepost heb.

Met alle lange weekenden de afgelopen tijd hebben we heerlijk gezeild. Ankeren, liggen op de Archipel of de Mosselbank. We komen veel bekenden tegen en vermaken ons door het mooie weer goed. Max oppert de boot niet te verkopen en die te houden als vakantiehuisje. We komen er nog steeds tot rust.
Ik voel me fysiek steeds beter en doe dus ook steeds meer. Avondvierdaagse, mee op een schooluitje naar het WK hockey. Maar het kost me heel veel energie. Al snel voel ik dat ik zo niet door kan gaan. Maar ik kan de rem niet vinden.
Van de bedrijfsarts krijg ik een uitbrander. Je voelt je misschien weer beter, maar je lijf heeft echt nog rust nodig. Dus ik ben weer opgehouden met mijn dag volplannen en te veel dingen doen, hoe graag ik het ook wil…
Ik ga een paar dagen naar de boot, alleen als een soort retraite. Lezen, wandelen, zwemmen….alleen dingen waar ik zin in heb en energie van krijg.

Ik blijf in een soort gevechtmodus met mezelf. Tijdens chemo en na de operatie kon ik niet anders dan rustig aan. Nu moet ik mijzelf temporiseren en dat vind ik lastig en frustrerend. De artsen zeggen dat het wel belangrijk is om juist nu te temporiseren. ‘Ik wil je niet aan het schrikken maken maar deze fase kan lang duren. Doe dingen die je leuk vind en waar je energie van krijgt, niet dingen die ‘moeten”. Op de rem dus, pff. Niets voor mij, dus ik moet mezelf opnieuw uitvinden. Daardoor vind ik deze fase wellicht nog de lastigste. Het gevoel dat ik nuttig moet zijn, kan niet langer mijn drijfveer zijn. Terug naar mezelf, wat wil ik graag?
Genieten op recept. Terwijl ik dit opschrijf voel ik me zo’n zeikerd want wie wil dat nou niet?