Gisteren zijn we met z’n viertjes naar Santiago de Compostela geweest – het beroemde bedevaartsoord aan de weg van Sint Jacob. Overigens is Santiago niet het einde. Dat is namelijk Muxia – het dorpje waar we vorige week over schreven. Daar is het echte einde aan zee bij het klein kerkje.

Onze weg naar Santiago begon zaterdagmiddag in Villagarcia de Arousa. Na de Ria de Muros zijn we de afgelopen dagen in de Ria de Arousa geweest – de grootste van de Spaanse ria’s. Er zijn veel kleine baaitjes met mooie strandjes. Als we in Villagarcia aankomen gaat Roos eerst op zoek naar een wasmachine. Die heeft de haven niet maar wel een adres van een wasserette. Met al onze waszakken gevuld gaan we op weg. We vinden de wasseretten en daar wordt voor 2 euro per kilo alles gewassen, gedroogd en netjes opgevouwen.

Nadat we de schone was zaterdagochtend hebben opgehaald pakken we de trein naar Santiago. Vanaf het station beklimmen we de berg waarop de oude stad rondom de grote kathedraal ligt. Het is er als wij aankomen redelijk rustig en we  kunnen alles goed bekijken. Het grote altaar gewijd aan de heilige Jacob maakt op ons en de kinderen grote indruk. Het is prachtig versierd en vrijwel helemaal van (blad)goud. Er is een mogelijkheid om door het altaar heen te lopen achter het beeld van Sint Jacob langs maar daar staat zo’n lange rij dat we dat maar overslaan. Op het grote plein gaat Max op zoek naar zijn doel voor vandaag: een bedel-armbandje. De binnenstad is gelukkig vergeven van stalletjes met Jacob-parafernalia al is het daardoor wel moeilijk kiezen. Het wordt uiteindelijk een jacobskruis en een armbandje met zilveren Sint Jacobsschelpjes.

Aan het eind van de middag zoeken we het hogerop en met uitzicht over de stad overdenken we onze eigen weg naar Santiago. In de oude binnenstad zie je continu lopende of fietsende bedevaartgangers op weg naar de kathedraal voor hun laatste stukje bedevaart. Hun reis zit er dan bijna op en het doel is in zicht. In de afgelopen drie jaar hebben we ons vaak gerealiseerd dat de weg naar (het maken van deze reis) net zo veel voor ons betekent als de reis zelf. En ook nu is “de weg het doel”. Als je ergens bent aangekomen in de reis voorbij. Zolang je onderweg bent kun je genieten van alles wat je ziet en leren van wat je beleeft. Het zeilen dwingt ons ook om elke keer weer na te denken over onze volgende bestemming. Het maakt ons af en toe wat onrustig,

Na onze picknick lopen we terug naar de stad. Op een van de pleinen bij de kathedraal is een Spanjaar een one-man-show aan het opvoeren. De trappen zitten helemaal vol en iedereen blijft tot het einde geboeid door zijn show met ballen en veel grappen en grollen. Mathieu is nog bijna de pineut als hij een hulpje zoekt uit het publiek maar gelukkig wordt z’n spaanse buurman gekozen. Daarna gaan we op zoek naar echte tapas en in een van de kleine straatjes vinden een leuk tentje waar voorin de schalen met tapas klaar staan. Na een heerlijk maal moeten we ons nog haasten voor de laatste trein. Rond elven zijn we terug op de boot. Een mooie dag voor een mooie stad.

This slideshow requires JavaScript.

Vandaag zijn we verder zuidwaarts gegaan en we liggen nu voor anker bij isla Ons. Maar daarover later mee….