Na een nacht zeilen komen we aan bij Nazare. Het laatste stuk is herlijk zeilen, de zon en de wind is goed. Ankeren kan hier niet, we moeten de haven in. Er is hier duidelijk concurrentie, we worden door in beide havens in de kom welkom geheten. We kiezen voor de haven die in de pilot beschreven stond als de haven waar je door twee engelsen hartelijk welkom geheten wordt, de ‘vertrekkershaven’. De engelsen blijken inmiddels behoorlijk oude engelsen te zijn. De capitein loopt met een kruk over de kade te zwaaien en praat erg moeilijk. Hij zegt dat hij ons al de halve nacht volgt op AIS en dat hij ons verschillende keren heeft opgeroepen, maar dat we niet antwoorden. Ze zeggen gelukkig zelf al dat big brother ons aan het watchen is.. toch niet zo’n prettig gevoel dat we al ver op zee gelubd werden om deze haven in te gaan. Het blijkt ook geen goedkope haven, wat dat betreft hadden we beter voor de clubhaven kunnen kiezen (die was goedkoper, maar toen we dat hoorden lagen we al helemaal). Nou ja we liggen hier en het heeft wel wat. We liggen vlak naast de visafslag, kunnen we vanuit onze kuip kijken hoe de verse vis van boord geladen wordt. Het terrein om ons heen is droog en dor en het is erg warm. Voor het eerst merken we dat binnen blijven tussen 12 en 3 helemaal nog niet zo gek is, het is erg warm en we hebben zin in een duik. Al snel komt de engelse dame angelopenmet een kaartje van de stad, tijdschema van de bus naar de stad, etc. Het strand vlak bij de haven mogen we niet op, daar is de onderstroom zo sterk dat er recent twee engelsen verdonken zijn. Aan het strand bij de stad kunnen we wel het water in. Met de bus komen we snel en goedkoop in de stad. Het is een mooi stadje met witte straten en huizen, het heeft een gemoedelijke en klassieke uitstraling. De oudere dames lopen in klederkracht, korte wijde rokken en hoofddoeken. Weduwen lopen in het zwart en hebben sieraden om met een beeld van hun man erin. Bijzonder hoor.
De zee is inderdaad wild, hele hoge golven slaan op het strand en nog voordat de tenen van de kids goed en wel in zee staan wordt ik al aangesproken dat zwemmen hier erg gevaarlijk is, zkerr nu het eb is. Een stukje verderop wappert nog geen rode vlag en is het druk in het water. Mathieu gaat met ze de zee in maar houdt ze goed vast. Tien minuten later gaat ook hier de rode valg op en worden de mensen het water uit gestuurd. De sterke stroom ontstaat doordat de zeebodem tot vlak voor de kust erg diep is (200 m).
De volgende morgen hebben we praktijkschool. We gaan met de bus naar Nazare, naar de fresh market. We nemen het steekkarrtje en de kratten mee, we gaan inslaan. De fresh market is een grote hal waar kraampjes vis, groenten, fruit en andere zaken staan. Max en Fien krijgen de opdracht om al het geld te doen. Zo leren ze betalen en in contact te komen met de locals. Het enige woord portugees dat we kennen komt van pas (Obrigado als manenn het zeggen, obrigada voor de vrouwen). Het blijkt erg leuk, de oude portugesen die de maktekraampjes bemensen hebben veel geduld terwijl Fien en Max hun centen bij elkaar zoeken. Ze zien verschillende soorten vis, hoe ze schoongemaakt worden, hoe je fruit en groente uitzoekt en hoe je betaald. Al snel hebben we onze kratten vol. Nog even langs de supermarkt vor de laatste paar dingen en we zijn klaar. We gaan net als gisteren met dezelfde taxichauffeur naar huis. Deze keer een uitgebreid gesprek in het frans. Leuk om zo mensen te ontmoeten.

Na school gaan we een kort stukje varen naar San Martinho de porto. Dat is een bijna ronde baai met een kleine opening tussen de rotsen. Spannend is dat wel, tussen de brekers en de ondiepe, smalle ingang naar binnen varen. Er staat twee torens die, als je op elkaar staan, de juiste aanloopkoers aangeven. Binnen ankeren we en zien we weer een mooi wit dorp en een lang, rond strand. De zon gaat heel mooi valk achter de rotsen onder en we maken hele mooie foto’s van de boot tegen die achtergrond terwijl de kids in het wtaer spelen.
De volgende ochtend ligt de Drift away er ook. Dat is een catamaran, de kids moeten beloven dat ze wel weer terug willen op onze boot nadat ze die boot gezien hebben. We drinken daar even wat met Yme en Nicole en gaan naar het strand. Even later komen zij ook naar het strand en gaan we met z’n allen krab eten. De portugesen hebben duidelijk een andere indeling van de dag, minder siesta en ze eten ‘s avonds vroeger. Maar als wij om 6 uur het restaurant binnelopen zijn we de eersten en is de keueken amper open. Maar met drie blonde kids zijn we onweerstaanbaar en kunnen we gaan zitten. De krab smaakt heerlijk en het is leuk om met Yme en Nicole bij te praten, we hebben hun blog gevolgd maar zijn ze nog niet eerder tegengekomen.

School gaat steeds beter. Fien heeft veel verantwoordelijkheidsgevoel en maakt bijna zelf al haar werk af. Wij zijn nodig om hier en daar te helpen (‘ik snap het niet’.. ‘heb je de opdracht al gelezen?’ … ‘eh nee’). Max heeft duidelijk meer sturing nodig en ook motivatie. Vooral rekenen is niet zijn favoriet, we zijn nu met vermenigvuldigen bezig en dat vindt hij niet leuk. Gaan de lessen over meten en ruimtelijk inzicht dan vliegt hij er doorheen. We skypen nog even met de klas van Fien, maar de verbinding is te slecht, we horen elkaar bijna niet.Juf Nicole had alle kids klaargezet om allemaal vragen aan Fien en Max te stellen, maar dat lukte helaas niet. We spreken af om de vragen per mail te doen.

Na onze tweede nacht hier ligt ook de Sailaway naast ons in de baai, ze zijn vanochtend vroeg door de ingang naar binnen gespoten. Thijs en Suzanne zijn moe van de nacht doorvaren, wij nemen de kids mee op een lange wandeling. Aan het einde van de baail ligt een duingebied met een hele hoge zangheuvel. Die willen de kids wel beklimmen. Het is een mooie wandeling door zand, bossen en het duin opklimmen is nog best een klus, naar beneden ben je zo haha.
Als we terugkomen is de rest op het strand, we kopen wat broodjes en spelen potjes volleybal. Daarna bakt Suzanne pannekoeken voor alle kids op de Sailaway en maakt Mathuei wat lekkere hapjes voor de volwassenen. Die pakken we allemaal goed in tupperware in, zodat het droog op de Driftaway aankomt. Het is vandaag aardig hard gaan waaien en er rollen grotere golven de baai in. We zwiepen aardig heen en weer en in het kleine bootje blijven we niet droog!

Op vrijdag 14 juni verlaten we na drie dagen deze mooie baai. Voorzichtig weer precies dezelfde weg terug naar buiten. Er staat een hoge deining door de harde wind van gisteren, we stuiteren lekker. Ook varen we dwars door een vislijn heen die we gelukkig nog van de kiel af kunnen halen met de pikhaak. Ik roep de andere boten op om ze te waarschuwen voor de lijn, zij komen achter ons aan. Helaas is er nu weer te weinig wind om te zeilen. Jammer want als we zeilen hebben we minder last van de hoge golven. We wilden eigenlijk gaan ankeren bij een klein eiland, Isles Berlinga. We varen er wel heel om het te kunnen zien, maat besluiten dat ankeren geen optie is, de zee is nog te wild. Het is een mooi een ruig eiland met niet veel meer dan een klooster, een vuurtoren, een oud fort en wat huizen. Er zijn overal grotten en ondergronds gangen. De monniken die in het klooster woonden werden heel vaak overvallen door piraten en bouwden dus het fort.

En we eindigen de dag voor anker in de kom voor de haven van Penische. Daar liggen ook de Driftaway, Sailaway en de Zeemuis. We borrelen even wat en eten allemaal op onze eigen boot. Tijdens de borrel komt de douane nog lange. Met hun bootje worden de schippers naar de eigen boten teruggebracht om daar alle papieren te laten zien. Alle sis in orde, behalve dat de haven politie wi ldat we binnen gaan liggen. De mannen zijn in een klein boote gaan kijken, maar er is geen plek om daar te ankekerne. We roepen ze nog op maar krijgen geen raectie. De volgende ochtend is het mistig, vlak nadat die optrekt komt de politie lang om ons te vertellen dat we hier niet mogen liggen, waarom weten ze zelf ook niet. Gelukkig lijkt de zee een stuk rustiger, dus we gaan anker op.