Mfransen/ December 15, 2013/ Mathroos/ 2 comments

Wow wat gebeurt er toch altijd veel in december. Ik vergeet (of verdring) dat steeds weer en ben dit jaar ook weer verrast.
We vierden Sint de eerste keer op 1 december in de Witte in Den Haag. Dan moeten we toch wel wat nets aan, dat lukte bij Thieu en mij wel, maar de kids hadden niets meer dat paste en gepast was. Dus we vertrokken een uurtje eerder en zijn via de H&M gegaan. Max had zelf een blouse met das uitgezocht, want de mannen hebben dassen om zei hij. En ook Fien zag er piekfijn uit.

Ik had na veel wikken en wegen toch mijn pruik opgedaan. Zit niet heel lekker maar op zo’n avond wil ik er gewoon uitzien. Ik doe hem ook wat vaker op als ik de kids van of naar school breng. De buurjongen zag me voor het eerst met pruik en riep: ‘Roos, is de kanker weg?’ Ok pruik is goedgekeurd!

De kids trekken lootjes op school dus we maken suprises en ze schrijven zelf het gedicht! Fien een roze varkentje, Max een bak frieten.

Echte Sintvieren was op 5 december bij Anne Fleur en Harm in Haarlem. In de ergste stortbui ooit reden we Haarlem binnen. Rukwinden, hagel en slagregens, vreselijk. Ik voelde me heel moe, misschien omdat ik de dag ervoor de griepprik had gekregen. Eenmaal (droog) binnen ben ik op een stoel gaan zitten en heb genoten van weerzien van lieve vrienden, heerlijk zelfgemaakt eten, gillende kinderen, een mooie Sintfilm met persoonlijke boodschap voor ieder kind en daarna nog bezoek van twee mollige pieten. Mooie gedichten met veel verwijzingen naar de plek waar we vorig jaar Sinterklaas vierden, de Kaap Verden. Soms lijkt dat een vorig leven…

Op 9 december was het tijd voor de riedel bloedprikken en controle. Van de verpleegkundige kreeg ik uitleg over de komende 12 kuren. Ik vroeg haar nog naar de hartkrachtmeting die wel op mijn schema stond, maar waar ik niets van gehoord had. Ze zou het aan de arts vragen. Na boodschappen doen was ik gevloerd en sliep de rest van de middag. Toen het tijd werd om de naschoolse opvang te bellen dat de kids naar huis konden komen, zag ik heel veel gemiste oproepen en een voicemail dat ik om half vijf nog de hartkrachtmeting moest komen doen…het was al vijf uur! Ik kreeg de verpleegkundige nog te pakken, ze zou me de volgende dag laten weten hoe en wat.
Het was nu inmiddels al donker dus ik haalde de kids maar op. En we gingen gemakshalve maar bij de McDo eten, Thieu zit vier dagen in Wenen de bofferd.

De 10 e wordt ik om 8 uur gebeld met het plan voor die dag. Om half 12 de hartkrachtmeting en gesprek met de cardioloog. Daarna, als alles ok is, de chemo. De hartkrachtmeting wordt eens in de drie maanden gedaan om bij te houden of de Herceptin ervoor zorgt dat ik (teveel) vocht vasthoudt. Gebeurt zelden wordt mij vertelt. Bij deze nulmeting is alles prima in orde, de cardioloog geeft het groene licht.

Als ik de dagbehandeling binnenkom gaat mijn lijf al in de contramine. Als ik op ‘mijn’ bed ga zitten wordt ik snel misselijk en krijg rillingen. Mijn lijf weet al wat er gaat gebeuren, een Pavlov reactie. Gelukkig ben ik net op tijd voor de lunch en dwing mezelf om wat te eten, dat helpt.

Omdat mensen allergische reacties kunnen hebben op de spullen die ik vandaag krijg, krijg ik eerst een shot om de (eventuele) reacties te dempen. Ik word meteen erg slaperig en blijf dat de rest van de middag. Mijn tas met boeken, muziek en haakwerk blijft liggen. Ik lig de hele middag te soezelen. Het infuus druppelt deze eerste keer extra langzaam dus het duurt lang. Ik wordt als laatste van de dagbehandeling afgehaald en breng de laatste uren van het infuus door op een bed op de oncologie afdeling.
De catering komt langs en ze regelen nog een avondmaaltijd voor me. Gelukkig halen mijn ouders de kinderen op want ik ben hier erg lang. Uiteindelijk loop ik om half acht het ziekenhuis uit. Hmm frisse lucht, heerlijk!

De dag erna, woensdag, voel ik me best goed. De kerstboom moet van zolder. Daar staan nog 100 dozen voor die we er opgestapeld hebben voordat we op reis gingen. Met m’n kale kop tussen de spinnewebben vind ik na veel graafwerk de doos met de kerstboom. Thieu is nog steeds in Wenen en gelukkig is mijn moeder er om de zware doos naar beneden te halen.

Donderdag zijn de peppillen uitgewerkt; ik ben gesloopt. Ik slaap de hele dag. Ook vrijdag lig ik de hele dag in bed. Gelukkig is Thieu weer thuis om de boel te draaien. Hij koopt verjaardagscadeaus voor Max en mijn moeder en spullen voor de traktatie van Max komende week. Want ook die decemberfeesten gaan gewoon door!

20131215-204400.jpg

20131215-204417.jpg

20131215-204458.jpg

Share this Post

2 Comments

  1. Lieverdje, fijn om te lezen dat de Sinterklaas en Kerst dingen toch gewoon door gaan, ook voor jou. Gezellig om bij Anne Fleur en Harm door iedereen opgefleurd te worden. Gezellig voor je om omringd te zijn door al je “fans”. Hoop dat deze 12 keer chemo, nu dus nog maar 11, hun baan goed zullen doen. Blij dat alles goed was met die hartsterkte test en GOOD LUCK!!!! We hebben het vaak over je en sturen strength and health vibes. Liefs uit Hawaii van ons allemaal.

  2. Hallo roos en Familie. Ondanks de ellende sla je je er fantastisch door heen. Gelukkig nogal wat afleiding met Sinterklaas, Kerst en Nisets verjaardag. Toen ik las dat je Sint oa vierde in de Witte, moest ik denken aan de Sint vieringen die in de Hollandse gemeenschap in Shanghai werden gevierd. Met verslag legging in de Shanghai Daily News. Paul, ja, jouw vader stond pontificaal op de voorpagina. Net zoals wij overigens. (ik stuur je copien van die krant- ja ik bewaar nog wl eens wat) Als niet meer in Sinterklaas gelovende, werd ik mee genomen door Zwarte Piet, waarop de Amerikaanse tweeling gillend de benen namen.
    We zien elkaar gauw. Voor mij hoef je geen pruik op hoor. Lijkt me wel leuk zo’n glad koppie.
    Liefs, Hans

Leave a Reply to Luuk Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*
*