We genieten nog steeds van de Scilly’s. We liggen in de baai van Portacressa voor het eiland St Mary’s. Ondanks dat het ‘s avonds flink snel afkoelt eten we nog zo vaak mogelijk in de kuip, zo ook vanavond. Mathieu had lekker broodjes gezond gemaakt, met humus, die erg in de smaak vielen.

Ik kijk naar de boot naast ons en zie dat de belg een zilverpapieren verpakking van een choloaatje oid in het water gooit. Ik kan het bijna niet geloven. Ik dacht dat zeilers toch mensen waren die zich iets van het milieu aantrokken, maar dat blijkt niet altijd zo te zijn. Het papiertje wordt achteloos van de boeg gegooid en drijft over het water weg. Als ik het tegen mijn tafelgenoten vertel ontploft Fien bijna. Als een echt WNF ranger wil ze meteen actie ondernemen. Ze loopt naar onze bijboot en is al bijna aan het roeien voordat ik erin kan springen. Ze is woedend en van plan om het papiertje op te vissen en terug te brengen naar die belgische heren. Ik probeer het nog wat te sussen door voor te stellen om het gewoon mee te nemen en bij ons aan boord weg te gooien.

Als we bij het papiertje zijn hebben de heren in kwestie wel door wat we doen. Er ligt nog een tweede wikkel in het water en het kost enige moetite om die ook op te vissen. Er wordt gelachen op de belgische boot. Nu zijn we beide boos en maken rechtsomkeert richting hen. Het wordt even stil als we de papiertjes terugbrengen. Of ze iets verloren zijn zeg ik in mijn beste frans. Fien zegt niets en kijkt alleen maar heel boos de kuip in. Als ze vragen of we ook een chocolaatje willen (die van de wikkels) weigert ze. ‘De natuur is veel belangrijker dan chocola’ zegt ze. Als de man nog oppert dat ze dan wel netjes ‘nee dank u wel meneer’ moet zeggen lijkt het mij verstandig  om terug te roeien naar onze boot…

Soms kan een klein meisje groter zijn dan een stelletje kerels, ha! Hulde voor ons eigen ranger!