De oversteek van Trinidad naar Grenada is een korte ongeveer 80 mijl. Nadat we in het het water zijn gegaan  (heerlijk, we drijven weer!) klaren we uit, doen we de laatste boodschappen, zeggen gedag tegende Sark die we niet meer zullen zien, tanken nog en eten een late lunch; pizza bij Joe’s. Om half zes, net voor zonsondergang varen we de baai van Chagaramas uit. Het voelt toch altijd raar o een plek achter te laten die je een beetje beter hebt leren kennen. We hebben er ook vrienden; Stuart en Reagen komen ons van vliegveld halen als we terugkomen voor een volgende reis (die gaat dan daar beginnen want dan kopen we de boot daar). We spuiten met 9 knopen de Boca uit en zeilen de avond in. We eten de overgebleven stukjes pizza, dat helpt een beetje tegen het katterige gevoel dat ik al snel krijg. Te lang op de kant, mijn zeebenen zijn weer verdwenen. Max valt in de kuip op de bank in slaap, ik laat hem daar liggen. Ik ga zelf ook snel plat en Mathieu neemt de eerste wacht.   De rest van de nacht verloopt goed, we passeren twee boorplatforms die Hibiscus en Poinsettia heten, wie bedenkt in godsnaam namen van mooie planten voor van die vieze dingen?

Er is veel wind en we zeilen in een recordtempo naar Granada. Als ik mijn tweede wacht om 6 uur van Mathieu overneem zien we al duidelijk land. Om 8 uur ‘s ochtends gooien we het anker uit in Prickley Bay, Grenada. Het is hier mooi; we zien veel groen op het eiland, witte stranden en een mooie groen/baluwe, heldere zee. Eigenlijk wil ik met een boek ergens onderuit gaan liggen, moe van de afgelopen nacht en de dagen hard klussen daarvoor. Maar ik weet ook dat ik de boot beter zo snel mogelijk schoon kan maken, anders komt het er niet van. De gelegenheid biedt zich aan; er komen drie hoogblonde australische kids van de boot naast ons aangepeddeld op hun boogieboards. Mathieu neemt alle kids mee in de dinghy naar het strand (dat past nu makkelijk met vijf kids!)  en ik ga… schoonmaken. Al het stof van de afgelopen twee weken schuren zit overal. Tijdens het poetsen verheug ik me op mijn boek en het voordek als ik klaar ben, maar net als ik de laatste emmer vies sop door de wc spoel hoor ik ons bootje al terugkomen…helaas dat boek komt later.
Ben en Ingrid van de Blabber komen borrelen en samen gaan we naar de kant, er is live muziek bij de marina hier. En het is ook nog steelpan band, die hadden we nog op ons lijstje staan maar niet gezien/gehoord in Trinidad. Geweldige zwoele klanken komen er uit die omgebouwde oliedrumvaten, heerlijk. Eindelijk beginnen we te ontspannen.

De volgende dag gaan we met de Blabber de hoek om, we zeilen naar een baai die volgens de Lonely Planet de mooiste is hier, Morne Rouge bay. We gooien het anker uit en varen met de bijbootjes naar een schitterend strand, mooie amandelbomen zorgen voor schaduw. Het is zaterdag en dus komen er ook veel locals naar het strand, jongens met flessen rum die na een uur al dronken in het zand liggen, verliefde stelletjes en families. Boven water is er dus genoeg te zien, onder water valt het tegen.

Al maanden voordat we in Grenada zijn heeft Max in zijn encyclopedie van alle landen gelezen dat er op Grenada een baai is waar je beelden onder water kunt zien. Op zondag gaan we op zoek naar die baai. Het is Moliniere bay, een stukje marine park van het eiland. Er is zowaar een mooring vrij want je mag hier niet ankeren. Met het bijbootje varen we naar het kleine baaitje waar een onderwater museum is. Er staan verschillende beelden op de bodum van de baai, allemaal afgietsels van locale bewoners. Het water is heel helder en tussen de enorme verzameling tropische vissen zien we twee kringen van beelden, een zeemeermin, een knielend meisje. Ik mis mijn hobby beelden maken heel erg en haal mijn hart in deze bijzondere omgeving op. Een heus museum onder water.

Max snorkelt als de beste, en kent de hele poster met tropische vissen die ik op Tobago kocht uit zijn hoofd. Terwijl we samen snorkelen wijzen we allerlei mooi gekleurde vissen aan en door zijn snorkel hoor ik hem de naam van de vis roepen; sergant vis, butterfly vis, schorpioenvis, papegaaivis…Op de boot kunnen we zo wel tien vissen van de poster afstrepen, die hebben we al gezien. Fien heeft nog wat meer moeite met snorkelen, ze vindt het nog erg eng. Vooral als het water wat dieper wordt. Eerst hadden we de bijboot aan een boei midden in de baai vastgemaakt maar daar durfde ze het bootje niet uit. Gelukkig was er een strandje en vanaf daar heb ik kleine stukje met haar gesnorkelt, ze is heel erg trost op zichzelf dat ze het gedaan heeft. Vol keer weer een stapje verder. later gaan de kids en Mathieu in het bijbootje nog naar het midden van de baai zodat Fien met haar snorkel op over de rand van de boot de beelden ook kan zien. Nog helemaal onder de idruk van wat we gezien hebben zeilen we in 15 minuten terug naar St. George, de hoofdstad van Grenada. We ankeren net buiten de baai van de stad want de baai blijkt volgebouwd te zijn met een grote, heel dure haven met onvriendelijke personeel dat op Segways over de steigers zoeft en alleen maar prijzen in amerikaanse dollars kan geven. Snel weg dus! Voor zonsondergang liggen we prima en gaan Ben en ik naar de kant om een taxi voor de volgende dag te regelen.