Vandaag zijn we met een busje het binnenland van Grenada gaan bekijken. Samen met de Blabber (Ben en Ingrid) en Christofer onze gids/chauf.
Wat een geweldig mooi eiland is dit, overal groen en elke boom draagt vruchten of specerijen. We zien van alles groeien: cashewnoten (die bovenop een prachtige en lekkere vrucht groeien), starfruit, broodfruit, bananen, sinaasappels, sorrel, sugarapple, mango, papaya, kalebas, zuurzak, cocosnoten, ananas, grapefruits, suikerriet, cacaobomen, kruidnagel, nootmuskaat, laurier, callaloo, kaneel en nog veel meer… Niet te bevatten wat je hier allemaal zo uit de bomen haalt. De kinderen vinden het al snel de gewoonste zaak van de wereld en kijken nauwlijks op als Christofer weer stopt bij een boom.
De mensen spreken engels met een heerlijke twist, ze zijn heel netjes. Iedereen zegt goedendag, niet hello maar netjes Goodmorning. Tussen het groen stan vrolijk gekleurde huizen, soms simpel van houten planken, soms immens groot. Het eiland is onderdeel van de grote groep caribische landen dat de Eastern caribean gebruikt, een stabiele munt. Maar er zitten hierzoveel amerikanen dat nagenoeg alle prijzen in US dollars aangegeven worden. Vaak staat er alleen $, dan is het wel belangrijk om even te vragen welke dollar, scheelt namenlijk een factor 4.

We zien veel vandaag. De eerste stop is de Concord waterval, er zijn veel watervallen en stroompjes in Grenada, dat maakt het eiland ook zo groen. We gaan een oude fabriek waar ze specerijen verwerkten. Fien geniet van de oude gebouwen waar ze zelf in mag rondscharrelen, geweldige potentiele clubgebouwen vindt ze. We zien hoe cacaobonen gedroogd worden in de zon, hoe nootmuskaat eruit ziet. Daarna gaan we naar de fabriek waar ze nootmuskaat verwerken. Grenanda heeft na Indonesie de grootste productie van nootmuskaat. Alles gaat nog met de hand, we kijken onze ogen uit. We rijden door Sauters waar de indianen massaal van een hoge klif de zee in sprongen om te ontkomen aan de op slavernij belustte Fransen. Op Grenada wonen nu alleen nog afstammelingen van de zwarte afrikaanse slaven, er is totaal geen inheemse bevolking meer. De geschiedenis van slavernij zijn we nu al op veel plaatsen tegengekomen. Ik wordt steeds verdrietiger van wat blanken allemaal aangericht hebben, welk recht hadden wij om ons zo te gedragen?

Er is veel eco productie op het eiland. Chocolade wordt hier ook gemaakt van boon tot reep. We zien hoe de bonen in mooie paarse vrucht groeien aan kleine struiken en hoe de bonen fermenteren en gedroogd worden. We gaan naar de Grenada Chocolate compagny. Eigenlijk doen ze bij deze kleine fabriek niet meer aan rondleidingen daar, maar als we in gesprek raken en vertellen dat we uit NL komen vraagt de man of we het schip de Tres Hombres kennen. Dat kennen we wel, dat schip hebben we in Mindeloo bezocht. De Tres Hombres is een oud houten vrachtschhip dat nu fairtarde producten rond de wereld vaart. Ze varen zonder motor en dat is heel bijzonder. De Tres Hombers heeft net drie weken gelden 60.000 chocolade repen van de Grenada Chocolate Company ingeladen om mee te nemen naar Nederland. Ze hebben hele leuke kleurrijke wikkels, dus als je ze ziet liggen ergens, zeker kopen!! We kregen toch een rondleiding en zagen hoe deze chocolade met alleen goedgekeurde eco ingredienten gemaakt wordt, er zit geen melk in. Naderhand kregen we een plak om te proeven, wat heerlijk! Veel cacao veel smaak, hmmmm. Snel naar de plek waar we wat kunnen kopen, want dat kan niet bij de fabriek. Bij de outlet slaan we vijf plakken in hmmmmm (zouden ze het tot nederland halen?).

Het tweede ecofabriekje is River Antoine rum distillerij.
Rivers Rum fabriek draait al sinds 1785 en ziet er grotendeels nog uit zoals het toen was. Ze maken er voornamelijk rum voor lokaal gebruik. Suikerriet van het eiland wordt eco verwerkt tot rum. Fien en Max liepen met hun neuzen dicht langs de fermenteerbakken. Als je die ziet dan kan je je niet voorstellen dat er iets drinkbaars uit komt, het lijken de leerlooienrijbakken uit Fez wel. We kopen een fles rumpunch, want het pure spul is niet te drinken zo sterk.

Als klap op de vuurpijl rijden we naar het regenwoud en kunnen Fien en Max Mona-aapjes voeren. Christofer roept ze met een luid en laag ge-how-how en bananen. En ja hoor daar komen ze. Fien en max hebben ze bananen gevoerd, ze zijn helemaal blij met die ervaring.

Wat een dag, onze hoofden zitten weer overvol met nieuwe indrukken, nieuwe kennis, smaken, geuren en belevenissen! Foto’s volgens zsm!