Het is inmiddels 2014. Het jaar waarin ik niet ziek maar beter ga worden. Waarin we de boot gaan verkopen, terwijl we terugdenken aan een geweldige reis die soms heel ver weg lijkt.
Oud en Nieuw vierden we bij mijn ouders, samen blikten we terug op een bewogen jaar. Met uitzicht op schitterende bergen hadden we het over de hoogte en dieptepunten van 2013. Heelhuids terugkomen versus ziek worden. Nou ja…

En nu lig ik weer in het ziekenhuis, zoals elke vrijdagochtend. Ik probeer wat te lezen in de 2,5 uur dat ik aan het infuus lig maar val meestal acuut in slaap. Dat komt door de medicijnen die ze geven om eventuele allergische reacties op de chemo te onderdrukken. Ik wordt platgespoten dus… Ben benieuwd of het lukt om dit blog nu af te maken.
Deze wekelijkse kuren zijn minder zwaar dan de zware AC kuren die ik in de eerste fase had. Weinig last van misselijkheid, ik hoef geen dagen in bed te liggen. Mijn haar valt wel verder uit, helaas gaan mijn wimpers en wenkbrauwen er nu ook aan. Ik heb wel veel last van mijn longen, veel hoesten en wat benauwd.

Hier op de dagbehandeling staan 10 bedden en wat stoelen waar mensen komen om hun kuur te krijgen. Ik ben vaak een van de jongsten. Ik ben erg blij met mijn pot-a-cath, het dopje opder mijn vel bij mijn sleutelbeen. Dat dopje gebruiken ze om het infuus op aan te sluiten. Bij anderen zie ik dat het vaak lastig is om aan te prikken, wat een ellende. Dan neem ik het lidteken voor lief.

Thuis gaat alles gewoon door. De kids zijn gewend aan de hele situatie. Ze inspecteren of mijn haar weer gaat groeien. We hebben twee van de drie dagen naschoolse opvang opgezegd, ze waren toch al vaker thuis. Nu helpen ze me thuis en dat is fijn. Vriendjes en vriendinnetjes komen thuis en reageren nauwelijks als ik vergeet mij ‘haar op te zetten’. Heerlijk.

Mij pruik en ik zij betere vrienden geworden, ik doe haar steeds vaker op. Het is makkelijker dan al die mutsen en sjaals. Ik heb haar geen naam gegeven, Mathieu noemt het de cavia. Thuis loop ik het liefst met een kaal hoofd en het gebeurt regelmatig dat ik vergeet iets op mij hoofd te doen als ik de deur uit ga. En ik hoop dat ik een mooie bis krullen krijg als mijn haar weer gaat groeien.

Ah daar komt de kar met koffie en thee. Ik neem veel te drinken en altijd een roze koek. Nog zes kuren en ik kan de rest van mijn leven geen roze koek meer zien!

Mathieu heeft de afgelopen welen weer wat uurtjes aan de boot besteed. Hij heeft uiteindelijk zelf een gereviseerde brandstofpomp erin gezet. De oude was niet gereviseerd en was op. We hadden de werf bij onze haven gevraagd dat te doen. Maar zij schrijven voor €1500 uren, terwijl er nog niets verbeterd of gefixt is…
Kijkers blijven regelmatig komen dus dat is positief. Nu is het wachten op die ene koper die de Waltzing Mathilda weer meeneemt de woelige baren op. Wij hebben voorlopig genoeg aan de woelige baren hier op het vasteland.