Huilende kinderen en agenda stress
Langzaam, langzaam landen we steeds meer. Een onbestemd gevoel hebben we nog steeds alle vier. Als we bezig zijn met muren verven, dozen uitpakken of bij vrienden of familie zijn is het gevoel op de achtergrond. Maar als we rustig in bed liggen slaat het toe. Max en Fien hebben allebei een fikse huilbui gehad. Ze zeggen dat ze niet verdrietig zijn, wat er is kunnen ze niet zeggen. Maar ik begrijp ze goed.
Ondanks dat ze heel blij zijn om weer thuis te zijn moeten ze ook echt schakelen en wennen, net als wij. Het is een gevoel heel diep en ver weg dat ons soms nog even uit balans brengt.
Vandaag een mooi voorbeeld; de agenda. Hebben we een jaar lang niet gebruikt. We planden maar een dag vooruit, alleen eten inslaan en tanken waren items die een lange blik vereisten. Planning van de reis deden we op een los blaadje.
Maar nu proberen we wat afspraken te maken en lopen weer hard tegen de tucht van de agenda op. Gelukkig hebben we weer allebei een werkende telefoon zetten we snel alles op een rijtje. Maar dit is wat het is, ook dat deel van ons leven onderweg is voorbij denk ik. En toch willen we het niet, we willen dat gevoel van vrijheid, een brede horizon en een open achterdeur vasthouden. Maar hoe weten we nog niet.
Pff dit klinkt heftiger dan de bedoeling was. Enige wat ik wil zeggen is dat ‘vertrekken’ lastig is, maar ‘thuiskomen’ ook. Onze lijven zijn er, de rest zal snel volgen!
7 COMMENTS
Veel sterkte! Liefs
Tja, het is na meer dan een jaar wel even wennen. Het normale leven is allemaal zo snel en zo gereguleerd, dat het vooral voor de kids best wat tijd zal nemen om weer in het gareel te komen. Good luck!
Neem de tijd. logisch na een jaar met zo veel belevenissen. Dikke knuffel!
Verandering.. altijd lastig. En dan te bedenken dat ‘het werk’ nog moet beginnen (over agenda’s gesproken). Ik heb na drie weken vakantie al zeker twee dagen nodig om op ‘t werk te acclimatiseren. Dat wordt nog wat. Succes!
Ik kan het goed voorstellen!
Oohhh zo voorstelbaar. En ik maar hopen dat -als je een jaar weg bent geweest- dat het wel lukt om aan de dwang vd agenda te kunnen ontsnappen. Maargoed, of je nou een maand, 5 maanden of een jaar weg bent…. moeilijk moeilijk.
Ik geloof dat ik het vorige keer ook al vroeg: maar zijn jullie bereikbaar op jullie ‘oude’ nummers?
Lieve groet!
Ik ken dat gevoel heel goed. Mijn vroege verleden heeft sporen nagelaten die me nog steeds dwars zitten. Een soort dubbele persoonlijkheid. De ene met veel twijfels, de andere van de automaat. Die tweede moet ik soms met overtuiging in actie roepen en dan gaat het weer prima. “Doe gewoon, of gewoon doen” zei mijn moeder altijd.
Ik wens jullie veel succes, en geniet van de herinneringen.