Zo we liggen in de havenkom van Scarborough, Tobago. Het laatste stuk van de oversteek, dag drie, verliep goed. We hielden er zoveel mogelijk de vaart in, we hebben 500 mijl in 3 dagen en 4 uur gedaan, niet slecht. ‘Zijn jullie dan nog steeds niet relaxt, zijn jullie nog steeds die gehaaste hollanders?’ zul je denken. Relaxt zijn we wel, we probeerden alleen de boete te ontwijken die je krijgt wanneer je buiten kantoor tijden aankomt (en dus na 16 uur). Snel het anker uit, dinghy het wate rin, boot op slot en gaan. We waren op tijd bij Immigrations maar omdat dat lang duurde waren we bij de customs wel de sjaak… Welkom in de wereld van inklaren, papierwerk en bureaucratie. Mathieu vertelde dat hij nog nooti op zo’n vriendelijke manier een ‘boete’heeft gekregen. Vriendelijk zijn ze zeker wel..
Onze eerste kennismaking met Tobago was dus holen en rennen, terwijl het snikheet was. En we ervaren weer eens hoe gek het is om echt een van de weinige blanke mensen te zijn, dat was weer even geleden. De sfeer is hier goed, overal swingende muziek. We gaan een kroegje in om te ontdekken wat men drinkt hier. Ik probeer het Carib bier en dat is wel ok, de kids toch weer (onvermijdelijk) een flesje prik. Lokals drinken rum, dat slaan we even over.
Morgenochtend gaan we weer terug naar customs om onze planning aan te geven. Dan kunnen we ons later makkelijker elders uitklaren, anders moeten we weer terug hierheen. Daarna gaan we naar Store bay waar we voor het eerst kunnen gaan snorkelen.

En nu eerst even bijslapen. Zo’n korte oversteek hakt er toch wel in, nog meer dan de twee weken.