Ik hoop voor onze lezers dat onze verhalen chronologisch aansluiten. Want vaak hebben we geen internet en kunnen we dus niet kijken wat w eop ons laatste blog geschreven hebben…

De overgang van Marokko naar de canaries was groot. We denken nog veel aan Marokko, zeker de laatste twee dagen in Essaouira waren toch wel een beleving. We lagen daar met de Sailaway. Essaouira is een vissershaven, geen echte plek voor zeilboten, maar we worden geduld. Je kijkt je ogen uit daar, kleine boten zonder motor, grotere boten en hele grote boten varen af en aan met hun vangst. Er verzamelen zich meteen allemaal mensen op de kade, de vis wordt een meter naast de boot verhandeld. Verderop staan ze de netten klaar te maken voor de volgende trip, ze hangen ze vol met aas. In een andere hoek van de haven worden de boten op de rede gemaakt en/of gerepareerd, mooie blauwe boten met vrolijke kleuren. Ook de stad zelf is levendig, vanaf de haven loop je zo de medina in. Die is weer wat anders dan de medina’s die we eerder zagen; de straten zijn breder, maar ongeplaveid. Er wordt een film opgenomen dus we lopen regelmatig over de ‘set’. Verderop staan de caravans van de crew, we zijn gaan kijken waar Brad Pit zat, maar het bleken geen bekende sterren te zijn, het was een duitse serie.

We hebben nog wel twee dagen genoten, ik ben met Suzanne nog naar een hammam gegaan. Heerlijk! We zijn helemaal schoongeschrubt, weer ingevet, gemasseerd en opnieuw schoongewassen. En dat alles terwijl je op een matje op de grond ligt in de slecht verlichtte gewelven van een kelder. Toen we er net lagen zei Suuz; we zouden ook zo in een Nicci French- verhaal terecht gekomen kunnen zijn. De dames waren echter erg aardig en al snel voelde ik me op mijn gemak. Even een meiden-uitje zonder de kids, heerlijk.

De laatste middag nog een laatste keer lekker Marokkaans eten. Terwijl we zochten naar het restaurant dat in de LP stond, hielp een man ons. Hij had een kar en wilde ons de weg wijzen, de kids reden met hem mee. Wat een grappig gezicht, die blonde koppies in die kar door de straatjes van Essaouira. Het restaurant bleek dicht, de man bracht ons naar een veel leuker plekje. En natuurlijk kwam hij wat later bij het restaurantje terug om zijn deel te halen. Het eten was heerlijk, ook al was ik ergens nog wel angstig dat ik op de valreep weer ziek zou worden. Niet zo handig vlak voor de oversteek van twee dagen.

Rond een uur om 5 gooiden we de trossen los. Thijs en Mathieu hadden de uitklaarroute langs havenkantoor, politie en douane gedaan, Suuz en de kids en ik hadden nog wat water en fruit gekocht en we konden gaan.

En nu zijn we in een compleet ander land. Hier geen stricte hygiëne code. Geen bedekkende kleding. Na drie dagen op Isla Graciosa halen we ons anker op en gaan we langs Lanzarotes westkust naar het zuiden. De wind is erg wisselvallig door de bergen op het eiland. We dreigen het laatste stuk pal tegen de wind in te moeten beuken, maar net op tijd valt de wind weg en motoren we het laatste stuk naar de haven van Rubicon. We hadden al gehoord dat het een haven was in een vijf sterren vakantieoord aan de Playa Blanca. Rondom de haven liggen allemaal restaurantjes. Je mag ook geen was te drogen hangen of windmolens aan hebben, want anders verpest je het decor van de etende toeristen.  We doen de was en laten die lekker in de zon aan de railing drogen! Ineens horen we heel veel engels en nederlands om ons heen. Het is ook herfstvakantie. Fien vind het ook erg raar en roept af en toe te hard dat het hier wel stikt van de Nederlandse toeristen. Ze vindt dat wij geen toeristen zijn maar reizigers! Het is ook wel een raar idee dat al deze mensen hier met het vliegtuig gekomen zijn, terwijl wij hier met ons eigen huis heen gedobberd zijn. En zij hebben over een paar dagen allemaal een retourvlucht, wij bepalen zelf wanneer en waar we gaan.

We zijn twee dagen hier; de eerste dag spelen we ook toerist en de tweede dag geef ik de boot een grote schoonmaakbeurt. De eerste dag huren we een auto, dat kost hier niks. We vertrekken vroeg en doen de grote sites op het eiland aan. Bijzonder om er zo doorheen te rijden. Lanzarote is een bizarre, schitterende en harde plek. Wat een droog en verlaten landschap met 300 vulcanen. Alleen in de dorpen lukt het de mensen om wat boompjes en struiken te laten groeien, verder zie je alleen de donkere steengrond.  In het nationale park Timanfaya zien Max en Fien meer van de vulkanen.  Max en Mathieu rijden op een kameel, vroeger de enige manier om hier te reizen of spullen te verplaatsen. Nu sjokken ze rondjes met toeristen op hun rug. Fien durft niet dus zit ik het met haar uit. Max genoot van de tocht. Met een bus werden we door het echte vulkanische deel gereden. Wat een landschap, er groeit nagenoeg niets. Je ziet de vulkanen en de oude stromen van de lava, aan de vorm van de steen zie je dat die eens vloeibaar was, niet te geloven eigenlijk. De laatste uitbarsting van in 1736, de grootste vulkaan is slapend en wordt goed in de gaten gehouden.

We zien verder overal op het eiland kunst objecten staan van César Manrique staan. Een kruising tussen Picasso en Mondriaan, maar dan 3D. Hij maakt mooie bewegende dingen, maar ook tuinen en ontwerpt logo’s van veel bedrijven. Hij is overal.  We gaan naar zijn cactustuin. Een heet groot gat in de grond dat hij heeft omgetoverd tot een hele mooie tuin met verschillende niveaus vol met cactussen uit de hele wereld. Nooit geweten dat kijken naar cactussen zo leuk kan zijn, zelfs de kids vermaken zich. Het is wel ongelofelijk heet, dus de volgende stop zijn de grotten van Cueva de los Verdes. Zijn zij niet groen, maar waren ooit eigendom van de familie Groen. We lopen bijna een uur door een koel en grillig gangenstelsel dat grotendeels gemaakt is door lavastromen. Soms zie je ook dat je letterlijk op een rivier van gestolde lava loopt. Er is zelfs een concertzaal waar de akoestiek zeer goed is en een mooie vleugel klaarstaat. Vroeger verstopten de mensen zich in deze grotten als Lanzarote aangevallen werd door piraten. En volgens de gids kwamen die ook uit Nederland. Nooit geweten dat wij ook een verleden als piraten hadden!

Aan het einde van de dag maken we gebruik van de auto en gaan we boodschappen doen bij de Lidl in Arrecife. We gaan nog even langs de baai waar een aantal andere schepen liggen. In het donker sjouwen we de boodschappen naar de boot tussen de borrelende toeristen door. Nee Fien heeft gelijk, we zijn geen toeristen meer. We zijn reizigers die vandaag even toerist gespeeld hebben.

PS: Als het goed is staan er in het fotoboek van oktober nieuwe foto’s