Gisteren was de een na laatste chemo, volgende week de laatste en kunnen we fase 2 van de behandeling afsluiten. Er hangen nu twee aftelwaaiers, de derde en laatste waaier mag ik over een week ophangen!!
Ik ben er wel klaar mee. Zoals de arts voorspelde wegen de laatste loodjes het zwaarst. Ik ben erg moe, heb de afgelopen week niet veel anders gedaan dan op de bank of in bed liggen.
Eindelijk, eindelijk kan het toelaten dat ik even niets waard ben, dat niet ik maar anderen aan de bak moeten. Ik train mezelf om vanaf de bank de zaken in huis gedaan te krijgen…. Als Thieu werkt of in het buitenland is, kook ik maar dan zo simpel mogelijk. Alles waar we daarvoor geen gebruik van maakten is toegestaan. Voorgesneden groente, saus uit een potje, diepvries nasi.. En daarna ga ik tegelijk met de kids naar bed.
En ja sinds vandaag is onze oude, vertrouwde schoonmaker Sin er weer. Al vanaf het begin zei iedereen dat ik nu echt geen energie aan het huishouden moet verspillen. Ik voelde steeds dat ik daarmee het laatste stukje ‘nuttig bezig zijn’ opgaf. Maar de laatste weken lukte het steeds minder en ik ben er zo blij mee. Dan maar wat minder nuttig, wat geld er tegenaan en een schoon huis, heerlijk.

Naast de opvliegers heb ik sinds twee weken last van mijn vinger- en teentoppen. De chemo tast de zenuwuiteinden aan en zorgt voor een continu dood en soms tintelend gevoel. Alsof ik een klap met hamer erop kreeg. Soms is het pijnlijk om kracht te zetten. Het kan blijvend zijn, maar pas als er echt functieverlies is en de kopjes uit je handen vallen, stoppen ze de chemo. Maar het lijkt gelukkig niet echt erger te worden en volgens de fysio is er best kans dat het na een tijd weer wegtrekt. Daar hopen we dan maar op.

Sporten twee keer per week probeer ik vol te houden maar de stijgende lijn in conditie zit er niet echt in. Het is meer bejaardengym haha. Een van mijn sportmaatjes vertelde dat haar buurvrouw maandag overleden is aan borstkanker. Jonge vrouw, twee kleine kindjes. Op zo’n moment denk ik wel eens; wie geeft mij de garantie dat dat mij niet overkomt? Wat een klote, gluiperige ziekte is dit toch. Je weet gewoon niet zeker wat de tumor in je lijf uitvreet. Maar dat zijn slechts seconden, dan kan ik me weer focussen op wat echt is. Dat de tumor goed reageert, er geen uitzaaiingen zijn en dat ik beter ga worden.

Dus volgende week een feestje! En daarna vol goede moed op naar fase 3; de operaties!