Mfransen/ July 4, 2013/ Mathroos, Rondje Atlantic 2012-2013/ 2 comments

To motor or not en 15 jaar.

Na drie dagen veel wind en golven waar we erg op gehobbeld hebben, ging de wind vanochtend liggen. De zee wordt ook redelijk snel rustig. We hebben de genaker (soort spinaker) nog opgehad maar ook dat ging niet meer. De motor aandoen is altijd zo’n moment. Mathieu stelt het het liefst zo lang mogelijk uit. Het maakt herrie en diesel is erg duur in Engeland. Toch genieten we van dit rust moment qua weer en de motor heeft ook zo’n voordelen, zoals warm water. En de computer kan weer lekker aan.

De boot is de afgelpoen dagen een complete puinhoop geworden, De afwas van drie dagen staat in ons bed (ik dacht goed vast, maar de golven vannachten wisten de grote teil toch om te krijgen daarna lag de afwas in ons bed..). Het is heerlijk om na al die dagen alle luiken open te zetten, je haren met warm water te kunnen wassen en alles even uit te kunnen kloppen.
Fris gewassen en opgeruimd zitten we aan de borrel. Maar hoe lang we moeten motoren weten we niet. Het gedreun zal ons op een gegeven moment flink de keel uit gaan hangen want we moeten nog 328 mijl. Lets hope for some wind!

En ik werd vanochtend gewekt met pancakes! Ik keek Mathieu raar aan want we waren allebei redelijk kapot na vannacht met maar een paar uurtjes slaap. Waarom gaat hij dan pancakes maken? Blijkt dat mijn ouders mailden dat het vandaag 15 jaar geleden was dat zijn zusje haar afstudeerborrel gaf. Daar is ‘de vonk’ overgeslagen. Mathieu en ik kenden elkaar eigenlijk al heel lang want onze ouders waren studievrienden. Maar op die borrel zagen we elkaar voor het eerst sinds jaren weer en dat was erg gezellig!

Onze eerste reactie was, wow wat lang! En ik was in tweede instantie trotst op wat we in die 15 jaar allemaal meegemaakt en bereikt hebben. Veel lieve familie en vrienden, twee geweldige kinderen, een mooi huis, gezond, deze reis, banen om naar terug te gaan,… En dat allemaal in 15 jaar. Wie weet wat er nog komen kan. En wat we nu doen is natuurlijk wel geweldig, het is goed om dat, ook (of misschien wel juist) na zulke zware dagen te zeggen. Een jaar lang allemaal nieuwe dingen zien en meemaken, met je eigen huis de wereld in gaan. Nee, we hebben het niet ervaren als 13 maanden vakantie. Er is ook hard gewerkt, afgezien en gezweet door dipjes heen. Maar we komen er met z’n vieren zo sterk uit, we hebben zo veel gezamenlijke herinneringen. Ik kan me geen beter team voorstellen om dit mee te doen dan mijn lieve gezin.

(oh ja mijn moeder zei dat ik eerlijk moest zijn, ze kreeg het idee van onze blogs dat alles alleen halaluja is. Ik kan mijn lieve gezin ook wel eens achter het behang plakken hoor. En ik mis mijn vriendinnen en mijn huis nu ook. Dus voor wie denkt dat ons jaar alleen maar rozegeur, uit eten en feest vieren is geweest wil ik zeggen; probeer het zelf dan ontdek je dat het vele kanten heeft. Maar het is het absoluut waard om je droom zo te verwezelijken!)

Share this Post

2 Comments

  1. Wat een geluk was dat 15 jaar geleden! Maar “it was written”, dat is duidelijk.

  2. Jullie ontzettend gefeliciteerd!!!
    15 jaar geleden hadden Paul, Niset en ik het over jullie twee. Hoewel ik Mathieu toen niet erg goed kende was ik heel erg blij met jullie koppeling. Roos is en blijft toch mijn nichtje. Niet dat het me iets aangaat natuurlijk.
    Eerlijk gezegd heb ik de echte zeur momenten niet gemist in de prachtige verhalen. Roos je hebt een schrijvers gen. Helle Haasse of Annie M.G.Schmidt?
    Vaar wel!

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*
*