Het is stil in huis. Niet alleen omdat het nu 3 uur ‘s nachts is, maar omdat de kids uit logeren zijn en Mathieu in Florence is. Voor het eerst sinds een lange tijd ben ik weer eens alleen thuis. Na de reis en de periode van intensief samen zijn, is het een oorverdovende stilte.

Toch is het lekker. Ik heb gisteren de tweede chemokuur gehad en kan nu lekker mijn gang gaan om mijn draai weer te vinden.

Net zoals de vorige keer slaap ik de eerste nacht slecht. We hebben eerder een oude auping bedbodum van zoldergehaald, die is eigenlijk te kort, maar heeft wel een supersjieke motor om alle delen omhoog te doen. Ik zit nu prinsheerlijk rechtop in bed een blogje te schrijven zonder dat ik me zorgen maak of ik Thieu wakker maak.

De afgelopen dagen voelde ik me heel goed, gewoon weer mezelf en dat was heerlijk. Omdat de eerste week na de chemo met hele grote wisselingen ging durfde ik dan nauwlijks te geloven dat het effect was ‘uitgewerkt’, maar genoot er ook van. Het genieten werd enigzins onderdrukt doordat het drukke ziekenhuisdagen deze week.
Woensdag is port a cath geplaatst. Dat is een infuusingang die ze middels een operatie onderhuids plaatsen. Maandag had ik een kort gesprek met de vastchirurg en later de anesthesioloog. ( helaas liet die me twee uur wachten zodat daar toch een groot deel van de dag aan op gaat. Reden genoeg om me bij Matine met twee grote bellen prosecco lekker te bezatten toen ik de kids daar ophaalde…)
Dindsag nog even bloedprikken en maar de apotheek voor de antimisselijkheids pillen. max vraagt waarom we maar de apotheek moeten als we erheen fietsen. als ik zeg dat we mijn pillen gaan halen krijgt hij ern ondeugende grijns en zegt ‘oh ben je ziek dan?’ Goed zo Max, grapjes mogen!
Woensdag eerst een bezoek aan de oncoloog en daarna de operatie. De oncoloog bepaalt elke keer of ik fit genoeg ben voor de volgende kuur. Alle bloedwaarden waren goed, ik mocht door.

De operatie duurde de hele middag, althans de voorbereiding, operatie zelf drie kwartier. Voor het eerst werd ik echt opgenomen in een ziekenhuis. Bizarre ervaring want ik werk veel in ziekenhuizen, maar nu als patient kijk je met compleet andere ogen. Vraag me niet waarom maar ik moest lang van te voren op de afdeling Vaatchirurgie zijn. Na de intake en het zeer modieuze witte plastic polsbandje kon ik nog minstens 2 uur wachten. Ik kon dat op ‘mijn kamer in mijn bed’ doen. Maar toen ik daar binnenliep vloog het naar mijn keel. Het Reinier de Graaf is een goed ziekenhuis maar een vreselijk oud gebouw. Door het raam volg je de nieuwbouw, binnen ruik je oud en ziek. Ik deelde de kamer met een oude man die weinig spraakzaam was. Gelukkig was mama met me meegegaan en een blik was genoeg; kom we gaan naar buiten. Na een lange frisse neus en een bezoek aan het restaurantje (ik moest alleen al sinds 6 uur muchter zijn) waren we terug. Toen kwam er actie, een dormicumpilletje en een operatiehemd kreeg ik. Liggend op mijn bed werd ik naar de OK gebracht, jeez wat voelde ik me ellendig. Nu ben ik zo iemand in zo’n bed met aan beide kanten een zuster waarvan iedereen denkt wat zou die hebben? ( nou ja dat dacht ik altijd als ik door het ziekenhuis liep) In de uitslaapkamer wordt ik geprept. Infuus, haarkapje, meters, dekentje, overstappen op het OK bed. En vijf mensen komen je hand schudden omdat ze ergens bij je bed iets zullen doen. Dan naar de OK. Het is er koud en ik krijg een ingenieuze deken met warme lucht over me heen. Dan heeft iedereen een time-out. Ze komen om het bed staan en gaat nog een keer doornemen wat ze gaan doen. Ik mag zeggen wie ik ben en waarvoor ik kom. Dan krijg een groot laken over mijn hoofd waardoor ik jammergenoeg bijna niets meer zie. Toen ik in het UMC Utrecht werkte kreeg ik verschillende keren de kans om op de OK te kijken, stom nooit gedaan want nu kan ik niets zien. Omdat ik gekozen heb voor lokale verdoving maak ik het bewust mee, de chirurg legt steeds uit was ze doen. Het duurt niet lang of zit het kleine dopje zit vlak onder mijn sleutelbeen. Hechten is alweer gevoelig, de verdoving is uitgewerkt. Testen, dichtplakken en klaar. Nog even een foto maken in de uitslaapkamer om te controleren of alle goed zit. Vanuit het dopje loopt een buisje in een bloedvat tot vlak bij mij hart. En dat zit goed zien ze.

Ik mag snel weer naar boven. Mama is daar ook en ik krijg gelukkig snel wat te eten, ik was al 11 uur nuchter. De ramadan zou ik niet volhouden. Als het op is wil ik zsm naar huis. Mijn schouder voelt beurs en is pijnlijk en ik heb het gevoel dat het roesje dat ik kreeg nu pas gaat werken maar ik wil graag naar huis.

Ik knuffel de kids die me afwachtend aankijken. De doorzichtige pleister trekt aandacht, waar als ik mijn shirt voorzichtig weghaal hebben ze meteen genoeg gezien!

De volgende ochtend krijg ik de tweede kuur. Mathieu gaat weer mee. Vanaf nu hoeven ze dus geen in infuus meer te prikken maar daat alles via de port a cath naar binnen. Zo kort na die operatie is dat nog wel gevoelig maar als alles is aangesloten is het veel fijner. Ik kan me veel vrijer bewegen. Het is vol op de dagbehandeling maar ik ben de enige met zo’n ding. De belangrijkste reden dat ik dat ding heb is dat ik de komende tijd vaak chemo krijg. De chemo verhard de binnenkant van je vaten en dat is pijnlijk. Mama weet daar helaas alles van. Omdat ik 16 kuren krijg is het beter om dat via de port a cath te doen want dan komt het snel in je hart waar het verdund wordt in het grote volume bloed daar. Ander voordeel is dat ze ook bloed kunnen afnemen met dat ding, dat zal het komende jaar heel wat naalden in mijn arm besparen.

Nou ja dus het zit er weer in. Nu begint het wachten weer. Wanneer ga ik me misselijk en ziek voelen? Wanneer valt mijn haar uit want dat gebeurt vaak vlak na de tweede kuur. Traditiegetrouw gaan we samen ergens lunchen, gezellig. Ik neem alvast een glas cola, dat werkt goed tegen de misselijkheid.

De kids zijn met mijn ouders maar het boekenmuseum in Den Haag met veel leuke dingen over strips. Helemaal blij komen ze thuis, boekenwurmen… Mathieu brengt de kids naar zijn zus in A’dam voor een logeerpartij en gaat door naar Schiphol. Mijn ouders houden mij gezelschap en koken. Ik ben blij want ik voel me nog steeds goed! Vorige keer lag ik nu al op de bank met een emmer. Ook mijn haar zit nog lekker goed vast! Zo zie je maar, het is compleet onvoorstelbaar hoe je reageert.

Ik slaap in een leeg huis, de buurvrouw is verpleegkundige en is mijn ‘nachtzuster’, standby met haar mobiel naast haar bed. Ik ga kijken of ik weer kan slapen. Morgen komt een jaarclubgenoot logeren!