Mfransen/ January 17, 2013/ Mathroos, Rondje Atlantic 2012-2013/ 5 comments

We liggen nu ruim 3 weken in Suriname. De tijd hier hebben we voornamelijk gebruikt om een beetje bij te komen van de eerste helft van onze reis. We zijn zowel in tijd als in afstand op de helft van de reis en Suriname was voor ons een mooie bestemming om wat langer door te brengen. Dat in combinatie met het bezoek van de ouders van Roos en het wachten op een deel van onze verstaging (het is onderweg) maakt dat we in alle rust genieten van dit land.

Afgelopen week stond in het teken van een bezoek aan Danpaati. Dan paati is een van de resorts aan de boven suriname rivier. In de suriname rivier is begin jaren zestig een dam en waterkrachtcentrale gebouwd waardoor midden in suriname een groot stuwmeer is ontstaan. De bewoners van dat gebied – de Marrons, nakomlingen va gevluchte slaven – zijn grotendeels verder het bos (zo heet het regenwoud hier) ingetrokken en wonen in verschillende dorpen langs de boven suriname rivier. De mensen leven hier nog heel traditioneel en dichtbij de natuur al worden de korjalen – lange houten kano’s – inmiddels wel aangedreven door 60pk Yamaha buitenboordmotoren en zijn er op meerdere plaatsen scholen.

Het resort waar wij heengingen is opgericht als project voor en door de lokale bevolking. Het resort zorgt voor werkgelegenheid en er is een project voor thuiszorg en kinderopvang aan gekoppeld. Dat laatste zorgt er ook weer voor dat de oudere kinderen naar school kunnen want die pasten tijdens de werktijden vaak op hun jongere broertjes en zusjes. Bij het zoeken en boeken was Roos’ interesse uiteraard gewekt en bij het boeken bleek dat zij ook een dagje met de thuiszorg mee kon lopen.

Afgelopen woensdag begaven we ons in onze 4WD-bus richting Atjoni. Tot dat dorp loopt de snelweg en vandaar gaat de reis verer per korjaal. In Atjoni troffen we de bemanning van de Sailaway. ZIj hadden de dagen voor ons in het resort gezeten en al hielden ze hun mond – hun ogen spraken boekdelen. Nadat alle vracht was ingeladen gingen we onderweg. De bootsman en z’n maat stuurde ons vakkundig over de rivier, die hij werkelijk op z’n duipje kent. Het ging door meerdere stroomversnellingen en langs ondieptes waar de maat – door ons “de menselijke boegschroef” genoemd er soms zelfs even uit moest om de 15 meter lange boot een scherpe bocht te laten maken.

Eenmaal aangekomen op Dan Paati – surinaams voor eiland bij Dan – werden we hartelijk ontvangen door Christa die ons daarna een rondleiding gaf over het eiland. Het resort bestaat uit een tiental klassiek gebouwde hutten die uitkijken over de rivier, een eetruimte, bar en keuken. Gelukkig was er ook een strandje waar je lekker kon zwemmen in de rivier en klauteren over de rotsen. Rond achten ging de bel voor het eten waar we genoten van heerlijk surinaams eten en ontdekte welke gerechten gemaakt worden van de verschillende surinaamse groenten Tayerblad (soort spinazie), Sopropo en Boulanger (Aubergine). Aan de dis ontmoettten we Akke. Zij was degene die een aantal jaren geleden hierheen was gekomen om de zorgprojecten op te zetten. Het was erg interessant om van haar te horen waar ze mee geconfronteerd werd toen ze hier kwam. Ze was nu terug om een eea weer nieuw leven in te blazen zodat het ook op langere termijn zou blijven draaien.

De volgende ochtend gingen Roos en Niset vroeg op pad om te helpen in de thuiszorg terwijl de rest genoot van het eiland – zwemmen – en de rust – lezen in een hangmat. Meelopen met de thuiszorg was een geweldige ervaring. Net als de locals veegden wij de erfjes en doen we de afwas in de rivier. Ondertussen vraag ik van alles aan de coordinator met wie ik meeloop. Over de thhuiszorg, het porject dat door Menzis en Woonzorg NL is opgezet, maar ook over haar leven, de kosten van het leven, de gebruiken, de alternatieve geneeswijze en nog veel meer. Het was een heel bijzondere manier om dichterbij de mensen hier te komen. Na de (warme) lunch gingen we op pad voor de boswandeling. Onder leiding van Joshua kregen we uiteg over de verschillende boven en slingerde Max zelfs als een echte Tarzan aan een liaan. We zien ook hier verschillende bomen waarvan medicijnen gemaakt worden. Helaas ging het in de middag regenen waardoor de nachtelijke kaaimannen-tocht niet doorging. De volgende ochtend voeren we weer 2,5 uur terug in de korjaal. Een mooie tocht langs de dorpen, we zien dames vissen, de was doen, terwijl de regelmatig schuilen onder onze regencapes.

Een paar dagen daarna gaan we naar Brownsberg, we logeren in een huisje bovenop deze berg (512m) en moeten via een glibberig modderpad omhoog. Op eigen risico vertelde de club waar we het huisje boekten. Gelukkig wisten we dat onze 4 WD het aankon, twee andere boten hadden onze auto al geleend om daar naar boven te gaan. Onderweg pikten we nog een NL-Duits stel op dat met een baby van 11 maanden in de stromende regen naar boven probeerde te wandelen. Het huosje was zeer basic en kan niet echt schoon genoemd worden, soms kwamen er herinneringen van India naar boven. Vanaf de veranda hadden we mooi uitzicht op het stuwmeer, het Brokopondomeer. Eten voor ontbijt en lunch hadden we in de koelbox meegenomen. ‘s Avonds werd er voor ons gekookt, nasi met een kippebout en kouseband. Dat eten we hier erg vaak. De volgende dag een schitterende maar vermoeidende wandeling gemaakt naar twee watervallen, de Leo- en Irene val, midden door het oerwoud. We herkennen al veel bomen, de telefoonboom, de jodiumboom, we herkennen de brul van de brulaap, leuk hoor.Bij de Ireneval hebben we lekker onder de waterval gestaan, heerlijk. Net toen we weer aangekleed waren ging het regenen, minder heerlijk. Vlak na een bui is de luchtvochtigheid erg hoog en loopt het zweet van je af. De modder zat tot onze knieen en na 5 uur stijgen en dalen waren we best moe, maar het was geweldig.

De overige dagen maken we uitstapjes naar Paramaribo, Fort Zeelandia, de dierentuin, vlinderkwekerij. Of we zijn een hele dag zoet met zoeken van het goede garen en het repareren van het zeil, een hele dag de was op de hand doen of tips over de nog te bezoeken gebieden uitwisselen. Af en toe zien we apen of andere dieren op he terrein van de haven, het stikt hier ok van de bijzondere vogels. We genieten van het gezelschap van mijn ouders en beginnen langzaam aan weer aan vertrekken te denken. We gaan een dagje boodschappen doen bij een paar van de miljoenen chinese winkels die hier zitten. Ze verkopen van alles, zo lang het maar minimaal zes weken houdbaar is. Vlak voor vertrek nog maar naar de markt in Paramaribo.
De meeste andere boten vertrekken eerder dan wij en de kids zijn erg verdrietig als de Sailaway wegvaart. We hebben weer twee weken intensief met ze opgetrokken en de kids konden in de haven echt hun eigen gang gaan. Ze bedachten van alles, van Nieuwjaarsduik tot talismannen voor alle boten in de haven. Ze willen geen afschied nemen, maar we weten dat we elkaar ergens in de carieb wel weer tegenkomen. Ook begint de school na drie weken vakantie weer. Wel heerlijk dat ze in het huisje van mijn ouders op een echte stoel kunnen zitten en aan een goede tafel kunnen werken. De school wordt dus daarheen verplaatst en opa en oma zijn meester en juf.
Ik kan nog uren blijven schrijven over wat we meemaken hebben, het is werkelijk een bijzonder land, maar dat zal ik jullie besparen. Ga de blog nu verzenden anders denken onze trouwe lezers dat we ergens in het oerwoud verdwaald zijn.

Share this Post

5 Comments

  1. Leuk al die ervaringen! Fijn dat Niset en Paul er van mee genieten. Doe ze de groeten!

  2. Heerlijk om weer wat te horen, wat een belevenissen! Liefs

  3. Fijn om weer van jullie te horen. Klinkt erg goed.

    Dat Brokopondomeer hebben wij, NL-ers dus, overigens aangelegd. Zeer tegen de zin van de lokale creolen natuurlijk. Ze werden naar goed koloniaal gebruik doodsimpel van hun geboortegrond afgejaagd en mochten het verder uitzoeken. Ze schijnen nog in hun wanhoop een kanon te hebben afgeschoten -cadeau van kon. Juliana- toen het water eraan kwam. Geen houden aan natuurlijk.

    Inmiddels is het Brokopondomeer met zijn stilstaande water een ecologische nachtmerrie geworden! En bovendien pleisterplaats voor veel illegale goudzoekers die de omliggende bossen totaal vernietigen met hun mijnbouwpraktijken.

    En oh ja, die Chinezen: die leggen -in ruil voor allerlei edelmetalen uit de mijnbouw- geheel onbaatzuchtig (NOT) een snelweg aan van Paramaribo naar Brazilie. Dwars door maagdelijk regenwoud uiteraard en met de hulp van veroordeelde Chinese gevangene die naar Suriname worden getransporteerd en dan hun paspoort afgenomen. Wel goede omzetten gegarandeerd voor die idd miljoenen Chinese winkels.

    Zucht!! Zit ik misschien in een winterdip?
    Sorry voor deze klaagzang. Suriname is idd een echt heel mooi land. Hopelijk blijft dat nog even zo. En: Hebben jullie al een soto ajam geprobeerd te eten? Zoooo lekker. Ook doen!

    Geniet ervan. Ik heb weer genoten van jullie verhaal. Echt!! Nu even de autoruiten krabben bij min 10. Hahaha!
    Dag lieve mensen!!
    Lot

  4. hai lieverds,
    heerlijk om jullie verhalen weer te lezen en vooral om jou stem weer even te horen over de telefoon roos! geniet nog even van pappa en mamma, cq opa en oma. daarna worden ze hier weer opgeeist!!
    dikke kus, jorindel

  5. Hebben jullie nog Surinamers gesproken? Toen ik over Paramaribo vloog met Google World, zag ik een moskee en een sjoel gebroederlijk naast elkaar op één erf staan. Je waant je zeker in Amsterdam Oost, maar met andere temperatuur. Hoop dat jullie weer gauw op volle zee zitten. Dan hoeven we niet zo lang op nieuwe verhalen te wachten. (grapje) Groeten aan Paul en Niset.

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*
*