Ik zal weer eens een update schrijven. De vorige blog was al lang geleden voor mijn gevoel.
Nu vier weken na de operatie. Ik voel me steeds weer een beetje beter. Ik kan me weer redelijk goed bewegen, alleen mijn arm kan nog niet erg hoog of ver naar achteren. Mijn energie komt weer terug. Vandaag ben ik voor het eerst naar het ziekenhuis gefietst! Dat was heerlijk. Nu zit voor de tweede keer vandaag in het ziekenhuis, weer aan het infuus met Herceptin. Een tweede keer met de fiets heen en weer zit er nog niet in. En ik krijg nu alleen Herceptin ( immunotherapie) zonder allerlei medicijnen waar ik supersuf van wordt dus ik kan weer zelf met de auto. Dat moet nog elke drie weken tot oktober. Nog even doorzetten dus.

Vanochtend was ik bij de plastisch chirurg om mijn expander voor de tweede keer te laten vullen. De expander doet wat de naam zegt: hij rekt op. Het is een ballon die na de amputatie onder mijn borstspier is geplaatst. Er zit een ingenieus systeem op waarmee ze met een magneetje de ingang van de ballon zoeken. De arts komt dan met een hele grote spuit met een meganaald die ze precies op de goede plek in de expander prikt. Ziet er heftig uit maar ik voel echt niets. Mijn huid is nog gevoelloos van de operatie. En zo spuit ze elke week 60 cc erbij. Ik voel dan weer een paar dagen wat meer druk. De techniek staat weer voor niets. Naast de portacath waar ze mijn infuzen aan koppelen heb ik nu dus een tweede onderhuids ‘ventiel’…

Gisteren had ik een gesprek met de oncoloog over de volgende fase. De antihormoonpillen. Die gaan de werking van mijn hormonen blokkeren. Op de eventueel overgebleven tumorcellen (of de ellendelingen die het in hun hoofd halen om weer terug te komen) alsook de rest van mijn lijf. En dat betekent overgang (-sverschijnselen). Totaal geen zin in. Ik heb een hele dag op internet gezocht naar bewijzen op basis waarvan ik zou kunnen weigeren, maar helaas. Ondanks de mogelijke bijwerkingen en effecten is het bewezen effectief bij veel mensen. Ik heb wel bedongen dat ik pas na de meivakantie van de kids begin! Dan mogen ze komen de opvliegers, slapeloze nachten en gewrichtspijnen. Ik stel me in op worstcase scenario, dan kan het nog meevallen!

Mathieu is erg druk. We gaan in het paasweekend een paar dagen zeilen, even lekker weg. Daar is hij wel aan toe. En ik heb er ook zin in. Het zeilen lijkt zoooo lang geleden. Gelukkig komt er iemand mee om het echte zeilwerk te doen want dat kan ik nog niet.
De kids helpen geweldig. Ze zijn heel lief voor me. Ze ruimen zonder morren de afwasmachine in en uit. Dat er af en toe wat sneuvelt is niet erg. Max had vorige week zijn eerste optreden in een show vd dansschool. Een podium vol hiphoppende jongens! Max deed zijn specialiteit: op z’n hoofd staat. Zo leuk en wat zijn we trots.
Ze kunnen ook best nog verdrietig zijn en dat is ok. Het lastige is dat zij, net als veel mensen, denken dat ik nu klaar ben omdat de chemo en operatie klaar zijn. I wish that were true! We gaan nog even verder.
En er zijn ook best dagen dat ik baal, van de moeheid, de na effecten vd chemo (moe, mijn nagels laten los, ik zie nog regelmatig wazig, …) Maar vandaag is een goede dag. Vanavond komen wat jaarclubgenoten eten. Over een week gaan we naar ons kuuroord in Fresselines. Even tijd voor leuke dingen.

Piep piep piep, mijn infuuspaal gilt. Het zakje is leeg, het zit erin weer in. Ik ga snel mijn blog afmaken. Tot de volgende keer!