Vriendelijk volk die engelsen, ze maken ons verblijf hier erg aangenaam. Margarite, Roger, Paul en Lisa en vele anderen van wie ik de naam niet ken zijn hartelijk en spontaan en vol engelse humor.

Op de river bij Fowey (spreek uit Fooi) hebben we een geheime missie. We hopen jullie er binnenkort de uitkomst van te kunnen laten weten maar nu is het nog een ‘covert operation’.

We proberen iemand te vinden, alles wat we hebben is een naam en een oud adres in Lerryn, een gehucht aan het einde van deze rivier. We varen zo ver mogelijk de rivier op en zijn van plan de rest met de bijboot te doen totaan Lerryn. Maar omdat het springtij is en dus superlaag water gaat dat niet tenzij we door de modder willen baggeren. We gaan dus maar naar de kant om via land naar Lerryn te gaan. We willen daar kijken of hij er nog woont of dat er iemand een nIeuw adres heeft. Eenmaal aan de kant is er niet veel. Geen bus, geen taxi (tenminste niet voor ons budget), geen fietsenhuur en lopen is net te ver. Maar de eigenaar van het cafe wil ons graag helpen en begint te bellen maar krijgt niemand te pakken. Even later stelt hij ons voor aan Margarite, zij komt uit Lerryn en begint ook meteen te bellen. Zij komt erachter dat onze man er niet meer woont en zal nog op zoek gaan naar een nieuw adres. Ondertussen drinken we koffie en kletsen met de andere gasten in het cafe, engelsen zijn erg toegankelijk, geweldig. Paul en Lisa vragen heel voorzichtig of ze bij ons aan boord mogen kijken, ze zijn nog nooit op een zeilboot geweest. Zij zijn engelsen die met kleine motorbootjes genieten van de rivieren. Dat mag natuurlijk we zijn trots op ons drijvende huis.

We bedanken Margarite voor haar speurwerk en gaven haar ons emailadres voor als ze nog iets te weten komt. Maar we geven niet snel op, we weten nog iets. Onze man kan lid zijn van de Royal Yacht Squadron, de meeste sjieke yachtclub van Engeland. Ik waag er een mail aan in de hoop dat ze wellicht iets kunnen en willen vertellen. In mijn netste engels vertel ik het verhaal en jawel binnen 10 minuten hebben we een reactie terug. Ze al onze mail doorsturen aan de kolonel… en nu maar afwachten.

Als we ‘savonds in de baai buiten Plymouth geankerd zijn horen we onze bootnaam roepen. Het blijkt Roger te zijn die alleen vaart en die ons uitnodigt voor een borrel. Mathieu haalt hem naar onze boot en we hebben een geweldige borrel met hem. Een bereisde, bijdehante advocaat met ontzettend veel humor. Met zijn fles wijn en onze salade op tafel hadden we het over onze reis, engeland en de EU en het boek dat hij vindt dat wij moeten gaan schrijven.

Het zijn allemaal leuke ontmoetingen en we vragen ons af waarom we dat onderweg niet zo vaak ervaren hebben. Is het de taal die geen barriere meer is, zijn wij relaxter? Nou jawe genieten er volop an.