De afgelopen weken hebben we weinig internet gehad. We missen dat toch wel, geen skype, geen mails ed. En ik moet nodig weer werk opsturen naar de wereldschool. Dus voor (te) veel geld koopt Mathieu een kaartje met 4G voor een week. We zijn weer online en zitten nu de kids naar bed zijn allebei achter een computer. Skypers zijn welkom!

Buiten is het schitterend. We zijn aan het einde van de ochtend (na pinnen en tanken) verhuisd naar Indian River. Het was een ruige, maar gelukkig korte tocht. Tegen wind en hoge golven in zijn we naar deze Hurricane-hole gestampt. Een hurricane-hole is een ankerplaats waar je relatief rustig kunt schuilen bij een heftige storm. We zien de zee hier niet, liggen in een kleine kom omringd door mangrove bossen. Helaas ligt er een stille getuige van het feit dat het ook wel eens mis gaat; een roestige, half gezonken boot. Met de bijboot gaan we op expeditie de mangrove in. Als we een zijarm invaren en helemaal in en onder de bossen varen begint de expeditie voor ons gevoel echt. We zien mooie vogels, krabbetjes, mangrove oesters. Het is van korte duur want in no time worden we aangevallen door kleine onzichtbare steekvliegjes. We weten niet hoe snel we er weer uit moeten gaan. 

Nu we weer water hebben kan ik gaan wassen en probeer zoveel mogelijk weg te werken maar snel gaat het niet op de hand. Mathieu klust wat aan de dekraampjes die lekken en de kids spelen in het melkige zeegroene water. Er ligt maar een andere boot in deze baai (meer passen er ook eigenlijk niet bij). Het is heerlijk hier. We spelen met de gedachte om wat langer dan gepland op Antigua te blijven en dan meteen door te gaan naar St Maarten. Dan slaan we wat eilanden over maar kunnen hier nog genieten. Ineens begint de tijd zich op te dringen en dat stress-gevoel willen we nog even uitstellen. Half mei willen we op Sint Maarten klaar zijn voor vertrek naar de Azoren, een oversteek van ongeveer 20 dagen. Daarvoor moeten we nog wat klussen doen en de boot volgooien met proviand. We hebben dus echt niet veel tijd meer in de Carieb. Gelukkig hebben we ook al besloten om terug te komen (over een jaar of 25 of zo) dus dat verzacht het incomplete gevoel dat we van sommige eilanden nagenoeg niets gezien hebben.

Buiten is het inmiddels stikdonker en hoor ik alleen de geluiden van de krekels en kikkers en het zachte geklots van water tegen de romp. Ik neem nog een lekker choolaatje van een van de franse eilanden en begin een nieuw boek; Bonita Avenua van Peter Buwalda. Ik ken hem nog van mijn studentenvereniging, leuk om nu zijn boek te lezen (en bedankt Tom voor het achterlaten ervan!) Welterusten allemaal!