Despues delivery
Curacao – Dominicaanse republiek
…. in drie dagen overgestokenvan curacao naar de dominicaanse republiek, zonnetje, bakstagwindje, 15 knopen, heerlijk op het voordek liggen zonnen…..kraspiep: Nee zo ging het dus niet…
We vertrokken zondagochtend 28 Mei vanuit het Spaanse water op Curacao. Het Spaanse water is een zeer beschutte zeearm in het zuiden van het eiland. We moesten vroeg weg want die ochtend werd er in de ingang de triatlon gezwommen.
Eenmaal buiten konden we direct aan de bak. Er stond – zoals altijd hier 25 knopen wind en om naar het noorden te kunnen moesten we eerst om het eiland heen. In de loop van de middag konden we de directe koers naar het Noorden. Aan het eind van de eerste dag was Leon de eerste die geveld werd door de zeeziekte maar ook de rest van de bemanning voelt zich niet heel jofel. ‘s-Nachts trok de wind verder aan en spoten we over een zeer hobbelige zee. De collega’s van Ben doen een flyby met het vliegtuig van de kustwacht – we schrikken ons rot. We voelen Niet goed voor de eetlust (en/of kookkunsten) dus we voeden ons met wat simpel droog voer eb drinken vooral veel water. We hebben wel de eerste dolfijnen voor de boeg!
De volgende dag blijft de zee hobbelig en waait het tussen de 25-30 knopen. We maken redelijke snelheid over een nog steeds onrustige zee. De tweede nacht zien we op een moment zelfs 44 knopen wind. Gelukkig nog steeds richting halve wind met 1-2m golven.
De derde dag is de beste dag van de drie. De wind neemt af en ook de zee wordt een stuk rustiger. Aan het eind van de dag eten we onze eerste zelfgemaakte macaroni die door iedereen zeer gewaardeerd wordt.
De laatste nacht – we varen inmiddels in de mona passage tusssen puerto rico en de dominicaanse republiek – krijgen we we eindelijk wat minder wind. Bij een manoeuvre komt ineens de leuverfok naar beneden: het oog bovenin blijkt doorgeschavield. Met vereende krachten halen we de fok binnen en rollen we de genua uit.
De volgende ochtend zijn we bij het ochtendgloren voor de haven van port cana. Dit is een enorm – billion dollar (half finished) luxury – resort met een haven erbij. We roepen de havenmeester op en die antwoord met een nogal dwingend “do not enter”. Na wat heen en weer gepraat kunnen we toch naar binnen. De havenmeester wilde graag eerst onze diepgang weten en vreesde dat we al in de geul lagen. We varen zonder problemen de haven binnen en krijgen een mooie box toegewezen.
De ontvangst is allerhartelijkst en binnen 15 minuten staat het formele ontvangstcomité naast de boot: leger, agricultural, immigratie, douane, haven,meester: totaal 6 personen vervoerd in een golfkarretje. Alle formulieren worden ingevuld en we moet 134 dollar betalen voor het inklaren (waarvoor Ben naar de stad moest om te pinnen)
De haven waar we liggen heeft iets absurds. Het is een enorm complex met luxe appartementen en de haven ligt vol sportfishing boten. Het is er spotless clean maar je ziet er eigenlijk geen bewoners. Vooral veel klusjesmannen en cleaning ladies maar weinig bewoners. Woensdagavond eten we wat bij een restaurantje en we blijven de hele avond de enige gasten.
Het is inmiddels donderdagochtend en we schakelen in voorbereidingsmodus: laatste boodschappen, zeil laten maken, was (laten) doen en een lijst aan klusjes. Aan de slag!
