Mathroos
Herinneringen2
Mijn eerdere blog naar aanleiding van het overlijden van Floor is bijgewerkt met de beloofde foto:
http://mathroos.wordpress.com/2010/07/30/herinneringen/
Mathieu
Mathroos
Mathroos
Mathroos
Numansdorp
Zondagmiddag 1 augustus zijn we aangekomen in de haven van Numansdorp. Nadat we ‘s ochtends natuurlijk eerst Fien verjaardag hadden gevierd met taart en cadeau’s zijn we begonnen aan het laatste stukje. Fien wilde gelukkig ook wel: er was nog een groot cadeau in het vooruitzicht gesteld in de haven. Het laatste stukje varen voelde wel een beetje als thuiskomen en Joost, Anne Marieke en hun kinderen stonden ons op de steiger op te wachten en maakten daarvan mooie foto’s:
Het was het sluitstuk in het laatste stukje van onze reis vanaf Cartagena om onze aankoop in Nederland te krijgen. Zaterdag en zondag hebben we een heerlijke zeildag gehad waarop we de echte zeilkwaliteiten van onze Contest konden testen en dat viel zowaar niet tegen. Aan het eind van zaterdag en zondagochtend kwamen we nog met de schrik vrij: de hoogte van de mast bleek toch iets meer dan dat we tot nu toe dachten. We hadden uiteindelijk enkel een gebogen marifoonantenne en geen echte schade maar we kunnen we concluderen dat we (incl antenne) bijna 19m hoog zijn. Zondagochtend ben ik voor het eerst de mast ingeklommen om de schade op te nemen. Ik kan zeggen dat het erg wiebelig is maar dat je een fantastisch uitzicht hebt en ook dat gaf een paar mooie plaatjes van de boot van boven. De plaat waarop de antenne staat was wel wat verbogen maar dat is wel op te lossen.
“s middags hadden we de hele boot vol met famillie om Fien d’r verjaardag te vieren. Dat was een groot succes en we weten nu dat je makkelijk met 8 volwassenen in onze kuip kunt borrelen: dus ook wat dat betreft is ie goedgekeurd. Kinderen stapten in no-time zelf op en af via het trappetje dus die waren snel vertrokken naar de speeltuin. De avond en de reis afgesloten met een hapje eten bij restaurant “gewoon” in Numansdorp waarna we met slapende kinderen naar huis zijn gereden. heb nu al zin in het volgende weekend.
Mathroos
Eerste mijlen op Hollandse bodem in 25 jaar
Vanochtend zaten we om acht uur stipt in de auto. Om rond 12en in Breskens te zijn moeten we de trein van kwart over 9 hebben. En voor het gemak op de terugweg moet ook nog de auto even naar Paul en Niset. Alles gaat zoals gepland en om half een staan we naast onze boot dobberend in de diepte. Wel raar hoor: doordat we uiteindelijk niks van het transport gezien hebben is het net toveren. Na wat gepiel krijgen we alle draadjes uit de mast weer aan elkaar en al met al zijn we toch nog wel een paar uur zoet met het optuigen. Fien en Max gaan lekker buurten bij een naastgelegen visserboot. rond vieren zijn we klaar om uit te varen. Omdat het wat meer overnachtingsopties geeft kiezen we toch maar voor de route binnendoor en dat blijkt een prima keus: de oversteek van de westerschelde helpt de stroom een handje (3,5 handje) en daarna varen we via Vlissingen en Middelburf naar het schoone Veere. We laten het anker vallen op de rede en genieten van de avond al lijkt er vanacht nog wel wat wind te komen….
Mathroos
Mathroos
Herinneringen
We hebben gisteren Flora begraven. Flora was een goede vriendin van mijn moeder. De dag van gisteren bracht dan ook herinneringen boven aan de dag dat we afscheid namen van mijn eigen moeder nu 9 1/2 jaar geleden. Maar misschien bracht gisteren wel meer herinneringen boven aan mijn leven daarvoor. Vanaf het moment dat mijn ouders hun huis in de Houthaak in Delft begin jaren zeventig verkochten aan Peter en Flora en zij zelf op de hoek van Vlamingstraat en Oosterstraat gingen wonen ontstond er een hechte vriendschap. De kennismaking met de Sandertjes eind jaren zeventig maakte de driehoek compleet. De hechte band wordt nog het meest duidelijk op een foto van kerst 1979? Waarin Flora, Til en Madeleine onafhankelijk van elkaar dezelfde paarse bloemetjesjurk kochten.
Ook de vakanties, verjaardagen en andere hoogtijdagen werden vaak samen gevierd. Het waren feesten waar de genodigden vanzelfsprekend bestonden uit deze gezinnen. In het begin met de kinderen aan aparte kindertafels (en een aangepast kindermenu) en later met iedereen aan een tafel.
Afgezien van deze mooie herinneringen, waar wij als kinderen toentertijd onbezorgd tussendoor fladderden, realiseerde ik me gisteren hoezeer het verleden een basis vormt onder je eigen leven. Niet als iets waar je elke dag bij stil staat of aan denkt maar wel als het fundament waarop je je eigen leven bouwt. Een groep vaste vrienden waar je lief en leed mee deelt, waarvan je elkaars kinderen samen ziet opgroeien en met enige regelmaat ook vakanties combineert. Alhoewel je elkaar niet dagelijks ziet is er een bijna automatische en wederzijdse behoefte elkaar eens in de zoveel tijd op te zoeken.
Terug naar gisteren: net als bij mamma was men in grote getale naar de uitvaart gekomen. Uit ervaring weet ik dat daarna de echte verwerking begint en ondanks dat de dagelijkse confrontatie met het verlies het verwerkingsproces versneld blijft ook in deze periode persoonlijk contact belangrijk en fijn om te krijgen. Nu, bijna 10 aar later, kan ik zeggen dat het overlijden van mijn moeder een plek heb gegeven. Woensdag zijn we na de uitvaart van Flora naar het graf van mamma gegaan. Het mooiste was dat Fien dit spontaan bedacht en ik vond het wel een mooi moment. Fien heeft zelf de namen gespeld op beide grafstenen (m’n oma en moeder liggen daar naast elkaar) en het Max vroeg waar je met haar hoofd naartoe lag om vervolgens ook zo te gaan liggen. Madeleine merkte ook op dat “Oma Til” bij Fien en Max ook een plek hebben gekregen en dat is erg fijn om te zien.