We wachten af…

Als het goed is is de boot gisteren op transport gezet maar in vergelijking met de vorige keer weten we nog niks. De afspraak die we met de transporteur gemaakt hebben is dat zij de boot volgende week donderdag in Breskens afleveren en dat we daar vrijdag zijn om door te varen naar Numansdorp.

Voor de tussentijd moeten we het doen met de foto’s van de vakantie:

[vodpod id=ExternalVideo.959631&w=400&h=350&fv=host%3Dpicasaweb.google.nl%26hl%3Dnl%26RGB%3D0x000000%26feed%3Dhttp%253A%252F%252Fpicasaweb.google.nl%252Fdata%252Ffeed%252Fapi%252Fuser%252Fmathieu.fransen%252Falbumid%252F5497374282237713409%253Falt%253Drss%2526kind%253Dphoto%2526authkey%253DGv1sRgCNGK0a-d7P6T_wE%2526hl%253Dnl]

en een mooi filmpje om de cruising feeling vast te houden:
[vodpod id=ExternalVideo.959830&w=400&h=350&fv=%26rel%3D0%26border%3D0%26]

Dag 15 en 16: het venijn zit in het…

De laatste twee dagen van de vakantie, altijd wat bitterzoet. We hebben een heerlijke vakantie en deze twee dagen komen mijn ouders op bezoek vanuit hun huis in de Alpen. Doordat het einde van de vakantie dichterbij komt krijgen de kinderen soms wat heimwee. En ondertussen moeten er deze twee dagen nog een heleboel dingen gedaan worden.

Zondag zijn we aangekomen in de haven van La Grande Motte en voor het eerst liggen we voor het havenkantoor en de douches, een ongekende luxe. In Cap d’Agde was het een half uur naar het havenkantoor en 15    minuten naar de douches (hoera voor de douche op het achterdek of de steiger…) Maandag zijn we begonnen de boot transport-klaar te maken. Zeilen eraf, alle losse onderdelen van de railing, binnen alles opruimen. Er was voor de boot een grote, lege parkeerplaats waar we de zeilen samen met de kinderen netjes uitvouwden om ze daarna op te vouwen. Wat is het grootzeil klein in vergelijking met de genua!

’s Middags kwamen mijn ouders, dat was superleuk want zij zijn onze eerste gasten aan boord. De kids hadden erg naar uit gekeken en gaven hen de ‘grote’ tour. Daarna met z’n allen naar het strand, lekker afkoelen in het water en de ijsjes worden je om de drie minuten aangeboden. Daarna begon het grote opmaak feest. Uitgebreid geborreld en gegeten om alles uit de koelkast en kastjes op te maken. Met vier volwassenen en twee kids past het ook in de kuip weten we nu.

Dinsdag begon vroeg. We hebben deze vakantie slechts een paar keer de wekker gezet, vanochtend was een van die keren. Het is voor ons de eerste keer dat we de mast eraf halen en we proberen alles zo goed mogelijk voor te bereiden. Om 10.30 liggen we in de dokbij de lift. En daar begon de rommelige dag. De mast werd pas gestreken als de vrachtwagen er was, maar die bleek om 11 uur nog in Marseille te staan (zou daar om 8 uur lossen, maar was kennelijk niet gelukt) Al snel werden we verplaatst naar een plekje verderop en werd er gezegd dat we om 17 uur aan de beurt waren…(ons vliegtuig gaat om 17.30 uur). Regelmatig bellen naar de transporteur leverde niet veel informatie op, hij kwam er zo snel mogelijk aan. Ondertussen hadden Mathieu en mijn vader hun handen vol aan het losmaken van alle kabels in de mast, die bleken lang niet zo makkelijk los te koppelen als we gedacht hadden en als snel lag het plafond in de kajuit eruit en hing er een grote bos met snoeren en kroonsteentjes naar beneden. Goddank waren mijn ouders er zodat mijn moeder met hem op stap kon, mijn vader Mathieu kon helpen en ik, als een kip zonder kop die steeds chagrijniger werd, holde er tussendoor. Na enige uren was duidelijk dat wij de vrachtwagen niet zouden zien en hebben we alles aan mijn ouders overgedragen. Mama bracht ons naar het vliegveld terwijl mijn vader uiteindelijk de boot uit het water heeft laten halen en de vrachtwagen aan zag komen. Al vrij snel zei de chauffeur dat hij onze boot niet mee kon nemen….. Hij wist niet dat wij een vleugelkiel hadden en die paste ook niet op zijn dieplader! Wij kregen dit bericht toen we al in het vliegtuig zaten en hebben dus niet een hele opwekkende vlucht gehad.

Terwijl wij naar huis vlogen hebben mijn ouders alles geregeld; de boot blijft in La Grande Motte op de kant staan en donderdag komt er een passende wagen om de boot alsnog naar Nederland te brengen. Alles in orde horen we als we geland zijn. Thuis zijn we toch snel gaan kijken in de informatie en formulieren die we de transporteur hebben op gestuurd of wij de ze verkeerde informatie gegeven hebben, maar dat bleek niet zo te zijn. Op het uitgebreide formulier werd gevraagd naar lengte, hoogte, tonnage, van alles, maar niet naar de kiel. De logistiekplanner moest vandaag ook wel toegeven dat dat een omissie was en vertelde dat de boot donderdag wel meegenomen kan worden, maar niet helemaal naar Nederland.  Daarvoor is het geheel te hoog!  Ze kunnen hem tot in Breskens brengen. Aan ons de logistieke uitdaging om te regelen dat we de boot daar optuigen en naar Numansdorp varen! Gelukkig zijn de kinderen volgende week een week bij Madeleine en hebben wellicht nog ergens ruimte in onze agenda’s.

Zoals ik al zei het einde is bitterzoet; na deze stressdag kijken we toch terug op een heerlijke vakantie met goed zeilweer, mooie baaien, mooie steden en veel lol met elkaar! We hebben veel geleerd en voor het eerst gedaan (ankeren, spinakeren, V-snaar vervangen, mast eraf) nemen al deze ervaringen mee in de voorbereidingen. Het smaakt nog steeds naar meer.

Eerste fotoboek

This slideshow requires JavaScript.

Dag 13 & 14: Het laatste stukje

Na een rustige ochtend zijn we naar het office du tourisme gelopen aan het eind van onze pier. Toen we net in ons beste Frans wilde vragen wat er allemaal te doen was werden we in het Nederlands te woord gestaan. We zijn blijkbaar niet de enigen hier… Al snel werd duidelijk dat we Fien en Max het meest plezier konden doen met een bezoek aan het zwemparadijs “Captain Jako”. Een plek met enkel 20 cm diep water en allerlei glijbanen, waterspuiten en wat dies meer zij. Hier hebben we dus de hele middag de hitte getrotseerd maar Fien en Max vonden het fantastisch. Het is erg mooi om te zien hoe snel Max compleet watervrij is geworden. Hij duikt overal in en op en heeft geen enkele angst (uitkijken dus…). Tijdens deze middag ontdekte we dat de streek gelukkig nog wel wat meer te bieden heeft dan Cap d’Agde. Dit mega vakantiepark – waar in de zomer 200.000 mensen verblijven – is omringd door veel historie en mooie natuur. Je moet er echter wel even voor op pad en dat doen de meesten niet. Het dorpje Agde zelf b.v. is ruim 2500 jaar oud en stamt al uit de tijd van de Grieken.

‘s Avonds zijn we dus op pad gegaan om nog wat van de stad Agde te zien. De heentocht met de bus bleek een ware “route touristique”. Pas nadat we heel Cap d’Agde hadden gezien en de lokale supermarkten ging de bus naar de stad. Na wat door de kleine nauwe straatjes van de binnenstad te zijn gestruind zijn we uiteindelijk naar binnen gepraat bij een van de terrasboten op de rivier de l’Herault. De streek is bekend om z’n vis, – tussen Agde en Sète is een enorm binnenmeer wat vrijwel volledig voor de oesterteelt wordt gebruikt – dus daar hebben we ons te goed aan gedaan. Gelukkig waren er ook friet en kipnuggets dus Fien en Max waren ook blij. Omdat de heenweg niet zo’n succes was hebben we terug maar een taxi genomen.

Nadat we thuis waren lag er echter nog wel een klusje te wachten: 2 nieuwe V-snaren erop zetten. Met vereende krachten bleek de betaalde les in Valencia zich uit te betalen. Na 2 uur zweten zaten er twee nieuwe V-snaren op.

De volgende ochtend hebben we rustig aangedaan want het bleek toch nog wel stevig te waaien. Rond een uur of elf zijn we uitgevaren en we hebben een heerlijk rustige zeildag gehad. Op gegeven moment zakte de wind toch wel weer wat in en moest de gennaker er weer op. Dit begint inmiddels echter een routine klus te worden dus die stond er zo op. Rond een uur of zeven liepen we La Grande Motte – ons eindstation – binnen en kregen een mooi plekje naast de Capitainerie. Het strand was dichtbij dus daar konden we meteen heen voor de broodnodig afkoelling. Daarna gegeten en bleken we daadwerkelijk Mediterraan geworden: om 10  uur zater we met z’n vieren bij kaarslicht Paella te eten. Morgen komen Paul en Niset en is het echt de laatste dag voordat de boot er op dinsdag uitgaat. Maar daarover later meer

Dag 11 & 12: van Spanje naar Frankrijk

Na de onrustige nacht van woensdag op donderdag hebben we nog ruim tot in de middag liggen uitwaaien. Het was een stevige wind met vlagen tot 25 knopen. Gelukkig scheen de zon en konden we zwemmen (dat wel). Om ons heen lag het vol met Fransen die ook duidelijk lagen te wachten op beter weer. Toen we rond 2en Losgooiden bleek dat we te lang gewacht hadden: de wind zakte helemaal in en snel waren we weer aan het motorzeilen. Het was wel een erg mooi stuk waar we in 20 mijl vier kapen passeerden: na cap de creus kwamen, cap cerbere, cap castell en cap bear. Een prachtige kust met uitlopers van de pyreneeën en natuurlijk de grens tussen Spanje en Frankrijk. Ook op zee lijkt schengen echt ingevoerd: je hoeft eigenlijk niks anders te doen dan normaal maar kan gewoon naar Frankrijk varen. Na het succes van het ankeren in baaien zochte ook nu weer een mooie baai uit. Het bleek een schot in de roos! Het dorpje Collioure is een van de mooiste in deze streek. het heeft een middeleeuwse haven met als blikvanger het chateau royal er middenin. oude stadmuren en uitkijktorens omringen de stad en op het schiereiland dat de haven beschermd staat een oud kerkje waarvan de toren vroeger een vuurtoren was. na het eten zijn we met het bootje naar de kant geroeid en hebben we een ijsje gekocht en de stad bekeken. Het dorp leuk om te bekijken en na een rondje om het kasteel vonden we gelukkig een speeltuin dus waren Fien en Max ook blij. ‘s avonds bleek dat de weervoorspelling voor zaterdag en zondag niet al te goed zou zijn. Op de Atlantische oceaan volgen lage druk gebieden elkaar op en de staarten ervan vegen langs de zuidkust van Frankrijk. Dit betekent een voorspelling van stevige wind voor twee dagen uit de verkeerde hoek. Vrijdag is dus de laatste dag dat we wat hoogte kunnen maken de golfe de Lion in. Vrijdag is qua wind echter niet zo best. we besluiten er een lange dag van te maken en aan te sturen op Narbonne-plage of Cap d’Agde.

De volgende ochtend vroeg ga ik eerst hardlopen. ik loop inmiddels drie keer zes linten zonder problemen dus dat gaat erg goed. Het is daarnaast een erg leuke manier om de stadjes te bekijken waar we liggen. dit echter met rugzak op zodat ik daarna meteen boodschappen kan doen. rond half negen vertrekken we en rond half 11 zetten we de gennaker en zeilen we eerst met 2 knopen langzaam oplopend naar ruim 6 knopen rond een uur of 4. Omdat we eerder wat problemen hadden de gennaker weg te krijgen bij toenmenede wind halen we hem nu iets eerder weg. Dat hadden we niet hoeven doen want met de gennaker is ook de wind weg. gennaker weer terug maar de snelheid is weg. we hebben inmiddels besloten om toch voor cap d’Agde te gaan maar dat is nog wel een stukje. bij een van de motorinspecties blijkt daarnaast een van de twee v-snaren die we er in Valencia hadden laten op zetten gesneuveld. gelukkig kunnen we op 1 ook motoren maar we worden er uiteraard wel een beetje zenuwachtig van. Gelukkig komt de wind een beetje terug en rond half 9 varen we cap d’agde binnen. Het verschil met onze vertrekhaven kon ongeveer niet groter. Het is een mega grote haven met wel vier marina’s en bij de ingang een enorme kermis “het Lunapark”. nadat we de kinderen in bed hebben gestopt genieten we van een afhaalhap en de lichtjes en laserstralen van het park. We geloven toch dat dit niet onze vakantiebestemming is maar gezien de grote hoeveelheden mensen die met het lintje naar de kermis worden vervoerd geldt dat niet voor iedereen. Vanochtend blijkt inderdaad dat de wind naar noord-west is gedraaid. we zitten echter nu aan de goede kant van de golf: was dus een goede keus een lange dag te varen. we hebben nog 3 dagen om La Grande Motte te komen dus we gaan eens even kijken wat er hier in de buurt nog te zien is.

Fien is vis. Max

Dag 9 & 10: Heerlijke baaien

Na een ochtendje strand zijn we met heerlijke wind in de rug vertrokken naar de baai van Port Lligat, waar het oude woonhuis van Dali staat. Een kort stukje zeilen zonder zonnetent want het grootzeil stond ook. Het was niet te harden zo warm in de kuip, de kids hebben de hele weg beneden naar verhalen geluisterd. In deze baai liggen we lekker beschut aan een mooring, makkelijk. We springen overboord en Max blijkt een echte waterrat die elke keer meegaat, ook al is het water best koud. Fien houdt het bij douchen op het achterdek.
Vanochtend kregen we nog een eng bericht van een goede vriend die ons weer even waarschuwde dat op een boot een ongeluk in een klein hoekje zit, hij heeft zijn hand in de ankerketting gekregen en heeft de plastisch chirurg aardig wat werk bezorgd. Dat soort verhalen zijn afschuwelijk maar o zo leerzaam om te horen. Joost we denken aan je!!

De volgende ochtend met het bijbootje naar het strand geroeid (hadden we al verteld dat de buitenboordmotor het niet deed?) waar we eerst een bezoek aan het huis van Dali gereserveerd hebben en daarna door het mooie dorpje gelopen hebben. Boodschappen gedaan en terug naar het strand, arme Mathieu bracht de bijboot met boodschappen terug naar de Mystic Blue (andere kant van de baai, zonder bbmotor). De kids gingen even zwemmen ter afkoeling.
Het huis van Dali was erg bijzonder, ook de tuin. Vanuit alle ramen konden we de baai en de boot zien. Leuk om in deze streek toch iets van Dali gezien te hebben, de kinderen vonden het ook erg leuk. Het huis is een groot doolhof van aan elkaar gebouwde kleine viseehuisjes met daarin ook veel kunstwerken van Dali. Terug naar de boot hebben we een sleepje van de politiespeedboot gekregen. We wilden eigenlijk vertrekken maar Mathieu voelde zich niet lekker en het was al laat, dus we besloten om morgen vroeg weg te gaan en een lange dag te maken. Maar …. Daar stak het weer een stokje voor. ‘s avonds draaide de wind en trok hard aan met vlagen van 25 knopen, we lagen te draaien en stampen in de baai. Na een slechte nacht lijkt het er verdomd veel op dat we hier nog even verwaaid blijven liggen, maken we dat ook eens mee. In de baai al 25 knopen, wie weet hoeveel dat er op zee zijn en daarbij nog recht op de kop!
We vermaken ons prima hebben nog genoeg boeken, spelletjes en eten dus we houden het nog wel even uit!

Dag 8 veel wind en veel liggeld

Met een dubbele kater beginnen we de dag. Ten eerste natuurlijk om het grote verlies ten tweede omdat we klote geslapen hebben om een slechte plek bij de opening van de haven waardoor we de hele nacht lagen te draaien. Ik heb wat geslapen, Thieu nagenoeg niet. Tot overmaat van ramp bleek dat ze ons €90,- voor deze heerlijke nacht wilden laten betalen. Dat ging Thieu toch met even te ver. Boos op de baas wachtend kwam, nadat Roos met de twee blonde troeven ter versterking aankwam, toch dat er wel wat van de prijs af kon.
Mathieu heeft lopend nog wat boodschappen gedaan terwijl ik opruimde en wat helaas ook nodige poersklusjes deed. En daarna weer het ruime sop. Er stond behoorlijk wat wind, al snel speerden we met 7 mijl een eind uit de kust. Grote golven deden de boot af en toe flink rollen maar dat kon de pret niet drukken. Nu liggen we in een prachtige baai…

Waar we eerst overboord gesprongen zijn en daarna lekker geborreld en gegeten hebben. Thieu en ik namen toen de kids sliepen nog een duik en hebben onze haren op het achterdek gewassen. De douche daar is heerlijk en de watertank raakt maar niet leeg, wel lekker met 34 graden….
Nu nog genieten van de mooie zonsondergang en een rustige nacht met het ankeralarm! Dit is veel leuker dan die havens en de komende dagen komen we gelukkig ook veel baaitjes tegen!

Dag 7: een goed gesprek na het verlies

Gisteravond na de wedstrijd liepen we met z’n vieren naar de boot. het was een lang stuk dus Max zat op m’n nek. We hadden een goed gesprek waarin Max zeer goed z’n gevoelens onder woorden bracht. Hij wist zeker dat alle kindjes in z’n klas nu ook wel verdrietig zouden zijn maar realiseerde zich ook dat als wij hadden gewonnen dat dat voor alle Spaanse kinderen ook zo was geweest. Max kneep in m’n nek en zei: “nou werd ik bijna weer verdrietig”. Daarna kwam de wedstrijd Tegen Uruguay weer boven want “toen waren wij de beste en had Sneijder vijf goals gescoord”. “Nu waren wij goed maar Spanje was beter”.

Het was echt een troost om dit gesprek te hebben na het verlies van de Finale. Ik ben blij dat we de wedstrijd hier in Spanje hebben kunnen kijken. Het maakte des te meer duidelijk hoe dichtbij elkaar vreugde en verdriet liggen. in de snackbar waar we keken zaten ongeveer evenveel Spaanse als nederlandse fans en met de spanjaard naast me heb ik de wedstrijd erg intens beleefd: elk schot van Spanje, elke redding van Oranje, de emoties golfden heen en weer. het was mooi dat het zo lang spannend bleef en dat het geen sreafschoppen weden; dat had geen recht gedaan aan de wedstrijd. Achteraf m’n buurman gefeliciteerd met de overwinning en terug naar de boot gelopen en getroost door relativerende woorden van een mannetje van vier.

Dag 7: rust 0-0

Aparte manier om de wedstrijd te kijken naast een Spanjaard tussen Nederlanders en Spanjaarden bij een kroeg in Palamos. Hup Holland hup

Groeten,
Rozemarije Schlotter
Kubiek

Dag 5&6: heet, heter, heetst

Zaterdagochtend vroeg zijn we vertrokken uit Barcelona. Vrijdag hebben we de Sagrada Familia bekeken. Sinds we er 10 jaar geleden waren is het grootste deel van het interieur van de kerk afgerond. De hoogte van de gewelven is echt duizelingwekkend en natuurlijk met boomachtige kolommen die zo kenmerkend zijn voor Gaudi. Na een Spaanse middagmaaltijd hebben we in de middag gezwommen bij het strand van Barceloneta.

Maar goed we waren dus vertrokken uit Barcelona en het was erg warm op de boot vandaag, weinig wind en erg veel zon. Je zou bijna denken dat we in Spanje zijn. Toen we vanochtend vertrokken uit Barcelona, kwamen we buiten hoge golven tegen en binnen de kortste keren was ik aan het rennen met droge kaakjes, zeeziektepillen, kotsbakken, dekentjes, ed. Fijn zo’n familie… Uiteindelijk heeft alleen Max zijn ontbijt weer geofferd aan de Neptunus, hij snapt alleen het verband met golven en lang binnen zitten nog niet. Fien wel, die komt naar buiten, neemt een handdoek mee als dekentje en gaat liggen. De wind stond echt verkeerd en we moesten een eerste lange haal weg van de kust maken. Daarna lukte het wel om weer richting de kust te gaan, maar de wind nam steeds verder af. We vertrouwen de motor niet helemaal dus die starten we het liefst zo weinig mogelijk, maar nu was het tijd. Dan kon tenminste ook de zonnetent weer over de giek en zaten we niet levend te verbranden in de Kuip. Gaan we dit nu echt een jaar doen vroegen we ons af.
Maar toen we ergens voor ankers lagen, van de boot af in het water plonsden en speelden was alles weer OK. Max vindt water heerlijk en is niet echt bang, met vleugeltjes aan gaat het heel goed. Fien vond de afstap vanaf het trappetje naar het water nog te eng en is er niet in geweest, maar ldat komt nog wel. Gisteren op het strand van Barcelona heeft ze ook veel gezwommen en was ze apetrots, dus het komt weten we!
We liggen nu in de haven arenys de mar, erg duur maar mooi en … Met een zwembad daar hebben we dus nog tot sluitingstijd in gelegen. Fien zwemt hier vol zelfvertrouwen in het diepste deel. Na het eten ga ik op wacht bij de wasmachine want door de hitte en Barcelona is er niets meer schoon. Het is nu bijna 0.00 uur en ik ga zo de eerste lading eruit halen eens kijken of het me lukt om die ik het donker op de railing te krijgen!