Na een rustige ochtend zijn we naar het office du tourisme gelopen aan het eind van onze pier. Toen we net in ons beste Frans wilde vragen wat er allemaal te doen was werden we in het Nederlands te woord gestaan. We zijn blijkbaar niet de enigen hier… Al snel werd duidelijk dat we Fien en Max het meest plezier konden doen met een bezoek aan het zwemparadijs “Captain Jako”. Een plek met enkel 20 cm diep water en allerlei glijbanen, waterspuiten en wat dies meer zij. Hier hebben we dus de hele middag de hitte getrotseerd maar Fien en Max vonden het fantastisch. Het is erg mooi om te zien hoe snel Max compleet watervrij is geworden. Hij duikt overal in en op en heeft geen enkele angst (uitkijken dus…). Tijdens deze middag ontdekte we dat de streek gelukkig nog wel wat meer te bieden heeft dan Cap d’Agde. Dit mega vakantiepark – waar in de zomer 200.000 mensen verblijven – is omringd door veel historie en mooie natuur. Je moet er echter wel even voor op pad en dat doen de meesten niet. Het dorpje Agde zelf b.v. is ruim 2500 jaar oud en stamt al uit de tijd van de Grieken.
‘s Avonds zijn we dus op pad gegaan om nog wat van de stad Agde te zien. De heentocht met de bus bleek een ware “route touristique”. Pas nadat we heel Cap d’Agde hadden gezien en de lokale supermarkten ging de bus naar de stad. Na wat door de kleine nauwe straatjes van de binnenstad te zijn gestruind zijn we uiteindelijk naar binnen gepraat bij een van de terrasboten op de rivier de l’Herault. De streek is bekend om z’n vis, – tussen Agde en Sète is een enorm binnenmeer wat vrijwel volledig voor de oesterteelt wordt gebruikt – dus daar hebben we ons te goed aan gedaan. Gelukkig waren er ook friet en kipnuggets dus Fien en Max waren ook blij. Omdat de heenweg niet zo’n succes was hebben we terug maar een taxi genomen.
Nadat we thuis waren lag er echter nog wel een klusje te wachten: 2 nieuwe V-snaren erop zetten. Met vereende krachten bleek de betaalde les in Valencia zich uit te betalen. Na 2 uur zweten zaten er twee nieuwe V-snaren op.
De volgende ochtend hebben we rustig aangedaan want het bleek toch nog wel stevig te waaien. Rond een uur of elf zijn we uitgevaren en we hebben een heerlijk rustige zeildag gehad. Op gegeven moment zakte de wind toch wel weer wat in en moest de gennaker er weer op. Dit begint inmiddels echter een routine klus te worden dus die stond er zo op. Rond een uur of zeven liepen we La Grande Motte – ons eindstation – binnen en kregen een mooi plekje naast de Capitainerie. Het strand was dichtbij dus daar konden we meteen heen voor de broodnodig afkoelling. Daarna gegeten en bleken we daadwerkelijk Mediterraan geworden: om 10 uur zater we met z’n vieren bij kaarslicht Paella te eten. Morgen komen Paul en Niset en is het echt de laatste dag voordat de boot er op dinsdag uitgaat. Maar daarover later meer