De laatste twee dagen van de vakantie, altijd wat bitterzoet. We hebben een heerlijke vakantie en deze twee dagen komen mijn ouders op bezoek vanuit hun huis in de Alpen. Doordat het einde van de vakantie dichterbij komt krijgen de kinderen soms wat heimwee. En ondertussen moeten er deze twee dagen nog een heleboel dingen gedaan worden.

Zondag zijn we aangekomen in de haven van La Grande Motte en voor het eerst liggen we voor het havenkantoor en de douches, een ongekende luxe. In Cap d’Agde was het een half uur naar het havenkantoor en 15    minuten naar de douches (hoera voor de douche op het achterdek of de steiger…) Maandag zijn we begonnen de boot transport-klaar te maken. Zeilen eraf, alle losse onderdelen van de railing, binnen alles opruimen. Er was voor de boot een grote, lege parkeerplaats waar we de zeilen samen met de kinderen netjes uitvouwden om ze daarna op te vouwen. Wat is het grootzeil klein in vergelijking met de genua!

’s Middags kwamen mijn ouders, dat was superleuk want zij zijn onze eerste gasten aan boord. De kids hadden erg naar uit gekeken en gaven hen de ‘grote’ tour. Daarna met z’n allen naar het strand, lekker afkoelen in het water en de ijsjes worden je om de drie minuten aangeboden. Daarna begon het grote opmaak feest. Uitgebreid geborreld en gegeten om alles uit de koelkast en kastjes op te maken. Met vier volwassenen en twee kids past het ook in de kuip weten we nu.

Dinsdag begon vroeg. We hebben deze vakantie slechts een paar keer de wekker gezet, vanochtend was een van die keren. Het is voor ons de eerste keer dat we de mast eraf halen en we proberen alles zo goed mogelijk voor te bereiden. Om 10.30 liggen we in de dokbij de lift. En daar begon de rommelige dag. De mast werd pas gestreken als de vrachtwagen er was, maar die bleek om 11 uur nog in Marseille te staan (zou daar om 8 uur lossen, maar was kennelijk niet gelukt) Al snel werden we verplaatst naar een plekje verderop en werd er gezegd dat we om 17 uur aan de beurt waren…(ons vliegtuig gaat om 17.30 uur). Regelmatig bellen naar de transporteur leverde niet veel informatie op, hij kwam er zo snel mogelijk aan. Ondertussen hadden Mathieu en mijn vader hun handen vol aan het losmaken van alle kabels in de mast, die bleken lang niet zo makkelijk los te koppelen als we gedacht hadden en als snel lag het plafond in de kajuit eruit en hing er een grote bos met snoeren en kroonsteentjes naar beneden. Goddank waren mijn ouders er zodat mijn moeder met hem op stap kon, mijn vader Mathieu kon helpen en ik, als een kip zonder kop die steeds chagrijniger werd, holde er tussendoor. Na enige uren was duidelijk dat wij de vrachtwagen niet zouden zien en hebben we alles aan mijn ouders overgedragen. Mama bracht ons naar het vliegveld terwijl mijn vader uiteindelijk de boot uit het water heeft laten halen en de vrachtwagen aan zag komen. Al vrij snel zei de chauffeur dat hij onze boot niet mee kon nemen….. Hij wist niet dat wij een vleugelkiel hadden en die paste ook niet op zijn dieplader! Wij kregen dit bericht toen we al in het vliegtuig zaten en hebben dus niet een hele opwekkende vlucht gehad.

Terwijl wij naar huis vlogen hebben mijn ouders alles geregeld; de boot blijft in La Grande Motte op de kant staan en donderdag komt er een passende wagen om de boot alsnog naar Nederland te brengen. Alles in orde horen we als we geland zijn. Thuis zijn we toch snel gaan kijken in de informatie en formulieren die we de transporteur hebben op gestuurd of wij de ze verkeerde informatie gegeven hebben, maar dat bleek niet zo te zijn. Op het uitgebreide formulier werd gevraagd naar lengte, hoogte, tonnage, van alles, maar niet naar de kiel. De logistiekplanner moest vandaag ook wel toegeven dat dat een omissie was en vertelde dat de boot donderdag wel meegenomen kan worden, maar niet helemaal naar Nederland.  Daarvoor is het geheel te hoog!  Ze kunnen hem tot in Breskens brengen. Aan ons de logistieke uitdaging om te regelen dat we de boot daar optuigen en naar Numansdorp varen! Gelukkig zijn de kinderen volgende week een week bij Madeleine en hebben wellicht nog ergens ruimte in onze agenda’s.

Zoals ik al zei het einde is bitterzoet; na deze stressdag kijken we toch terug op een heerlijke vakantie met goed zeilweer, mooie baaien, mooie steden en veel lol met elkaar! We hebben veel geleerd en voor het eerst gedaan (ankeren, spinakeren, V-snaar vervangen, mast eraf) nemen al deze ervaringen mee in de voorbereidingen. Het smaakt nog steeds naar meer.