Gisteravond na de wedstrijd liepen we met z’n vieren naar de boot. het was een lang stuk dus Max zat op m’n nek. We hadden een goed gesprek waarin Max zeer goed z’n gevoelens onder woorden bracht. Hij wist zeker dat alle kindjes in z’n klas nu ook wel verdrietig zouden zijn maar realiseerde zich ook dat als wij hadden gewonnen dat dat voor alle Spaanse kinderen ook zo was geweest. Max kneep in m’n nek en zei: “nou werd ik bijna weer verdrietig”. Daarna kwam de wedstrijd Tegen Uruguay weer boven want “toen waren wij de beste en had Sneijder vijf goals gescoord”. “Nu waren wij goed maar Spanje was beter”.

Het was echt een troost om dit gesprek te hebben na het verlies van de Finale. Ik ben blij dat we de wedstrijd hier in Spanje hebben kunnen kijken. Het maakte des te meer duidelijk hoe dichtbij elkaar vreugde en verdriet liggen. in de snackbar waar we keken zaten ongeveer evenveel Spaanse als nederlandse fans en met de spanjaard naast me heb ik de wedstrijd erg intens beleefd: elk schot van Spanje, elke redding van Oranje, de emoties golfden heen en weer. het was mooi dat het zo lang spannend bleef en dat het geen sreafschoppen weden; dat had geen recht gedaan aan de wedstrijd. Achteraf m’n buurman gefeliciteerd met de overwinning en terug naar de boot gelopen en getroost door relativerende woorden van een mannetje van vier.