Na een goed nacht slaap vertrokken we vanochtend rond een uur of 10 uit Thyboron. Na een laatste gesprek met onze Nederlandse buren – puur toevallig een oud collega van Mathieu bij eneco – gingen we op weg. De wind was nog stevig maar al snel uit de goede hoek

Het Limfjord is eigenlijk een ondergelopen valei die na een dijkdoorbraak bij Thyboron in 1861 is volgelopen. Dit betekent dat het water vrijwel overal 6 à 7 meter diep is. De kust bestaat uit zachtglooiende groene heuvels met hier en daar een rotskust.

We liggen nu voor anker bij het eiland Fur. Volgens de pilot een van de mooiste eilanden en dat is zeker waar. Nadat we geankerd hadden – met het tweede anker want de ankerlier deed niks – zijn we met het bootje naar de kant gegaan – geroeid want de bb-motor deed het niet – en hebben Fien en max hun verzameling bijzondere stenen en schelpen uitgebreid;) Even terug op de niet functionerende apparaten: we beginnen er al een beetje aan te wennen en er is gelukkig een backup aan boord zodat er tijd is voor een reparatie: ook dat hoort bij het vertrekkersbestaan…