Mathieu/ July 30, 2010/ Mathroos, Spanje 2010, Uncategorized, Voorbereiding, Zomer 2010/ 0 comments

We hebben gisteren Flora begraven. Flora was een goede vriendin van mijn moeder. De dag van gisteren bracht dan ook herinneringen boven aan de dag dat we afscheid namen van mijn eigen moeder nu 9 1/2 jaar geleden. Maar misschien bracht gisteren wel meer herinneringen boven aan mijn leven daarvoor. Vanaf het moment dat mijn ouders hun huis in de Houthaak in Delft begin jaren zeventig verkochten aan Peter en Flora en zij zelf op de hoek van Vlamingstraat en Oosterstraat gingen wonen ontstond er een hechte vriendschap. De kennismaking met de Sandertjes eind jaren zeventig maakte de driehoek compleet. De hechte band wordt nog het meest duidelijk op een foto van kerst 1979? Waarin Flora, Til en Madeleine onafhankelijk van elkaar dezelfde paarse bloemetjesjurk kochten.

Ook de vakanties, verjaardagen en andere hoogtijdagen werden vaak samen gevierd. Het waren feesten waar de genodigden vanzelfsprekend bestonden uit deze gezinnen. In het begin met de kinderen aan aparte kindertafels (en een aangepast kindermenu) en later met iedereen aan een tafel.

Afgezien van deze mooie herinneringen, waar wij als kinderen toentertijd onbezorgd tussendoor fladderden, realiseerde ik me gisteren hoezeer het verleden een basis vormt onder je eigen leven. Niet als iets waar je elke dag bij stil staat of aan denkt maar wel als het fundament waarop je je eigen leven bouwt. Een groep vaste vrienden waar je lief en leed mee deelt, waarvan je elkaars kinderen samen ziet opgroeien en met enige regelmaat ook vakanties combineert. Alhoewel je elkaar niet dagelijks ziet is er een bijna automatische en wederzijdse behoefte elkaar eens in de zoveel tijd op te zoeken.

Terug naar gisteren: net als bij mamma was men in grote getale naar de uitvaart gekomen. Uit ervaring weet ik dat daarna de echte verwerking begint en ondanks dat de dagelijkse confrontatie met het verlies het verwerkingsproces versneld blijft ook in deze periode persoonlijk contact belangrijk en fijn om te krijgen. Nu, bijna 10 aar later, kan ik zeggen dat het overlijden van mijn moeder een plek heb gegeven. Woensdag zijn we na de uitvaart van Flora naar het graf van mamma gegaan. Het mooiste was dat Fien dit spontaan bedacht en ik vond het wel een mooi moment. Fien heeft zelf de namen gespeld op beide grafstenen (m’n oma en moeder liggen daar naast elkaar) en het Max vroeg waar je met haar hoofd naartoe lag om vervolgens ook zo te gaan liggen. Madeleine merkte ook op dat “Oma Til” bij Fien en Max ook een plek hebben gekregen en dat is erg fijn om te zien.

Share this Post

0 Comments

  1. Sterkte Mathieu, met het verwerken van jouw herinneringen. Koester ze vooral. Nu ik wat ouder ben, ervaar ik dat ze uitgebreider inhoud aan mijn leven geven, en wil ik als verwoed verzamelaar er steeds weer nieuwe aan toevoegen.
    Vanavond komen Niset en Paul hier eten en naar ons nieuwe optrekje kijken. (Als jullie in de buurt zijn, van harte welkom.) We zullen dan ongetwijfeld ook een duik in ons verleden nemen.
    Ik ben onder de indruk van je bericht.
    Groet en tot ziens, Hans

  2. Pingback: Herinneringen2 « MathRoos….

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*
*